"Birbirimizi güzel hatırlayalım istiyorum. Daha insanca... Seni güzel hatırlamak istiyorum ben. Mesela anılarımız var, onlara saygı duyup, onlara sarılmak güzel değil mi ama Haluk?"
"Anılar her gece başımı koyduğum dikenli yastık, sen neyden bahsediyorsun?"
"Beni güzel hatırla Haluk."
"Ya benim sana dair hatırladığım tek şey, gitmeden önce masada bıraktığın pakette kalan dört sigara. Hem neden buradasın sen? Neden çağırdın beni bu saçma sapan yere? Masalara baksana. Mutlaka cüzdanlar masanın üzerinde ve hepsinin yanında arabaların kontak anahtarları. Ve dikkat et, anahtarlar, anahtarların üzerindeki markaların logoları yukarı bakacak şekilde konmuş, hepsi olmasa da yüzde sekseni öyle. Şu tiplere baksana herkes aynı torna tezgahından çıkmış gibi. Herkes inanılmaz fit. Kadınlar kum saati, erkekler eşkenar üçgen. Herkeste bir güneş gözlüğü var, Şubat'ın ortasındayız. Güneş gözlüğünün arkasında sığınınca insanlar yalanlarını örtebildiklerini mi düşünüyorlar? Mesela sen, gözündeki kocaman çerçeveli gözlüklerini, şu kıçıma batan, inanılmaz rahatsız edici sandalyelerden birine oturduğundan beri çıkarmadın. Sen de herkese benzemişsin mesela... Bu mu senin bana saygın? Anıları geç, önce senin bana saygın olsun. "
"Haklısın özür dilerim."
"Gözünü seveyim çıkarma gözlüklerini, bana bakarsan yine düşerim... Dünya ceketini üzerime asmış gibi, varlığın öyle bir ağırlık ki sorma."
"Saçmalama lütfen. Ne ağırlığı? Ben yokum artık, gittim daha neyi anlamıyorsun?"
"Sanki Dünya'nın ceketi var da..."