Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır.
IF Ticaret Yüzdesi:(%)
Sen nereden geldin benim hayatıma böyle?
Oysa ben inancımı kaybetmiştim. İnsanlardan umudu kesmiştim. Aşk diye bir şey yoktu. Mutluluk yalnızca bir kaç saniye süren ve sonra en derine gömülen bir histi. Kendimi herhangi bir yere ya da bir kimseye ait hissetmiyordum. Boşluktaydım. Simsiyah bir yerde asılı kalmış gibiydim. Yalnızca insanların bana söylediklerini yapıyor ve arada söyledikleri komik şeylere gülüyordum. Çünkü gülmek yaşam belirtisidir bence. Hiç gülmeyen bir insan yaşamıyor demektir. Yaşamak için yalnızca nefes almak yetmiyor çünkü. Ve ben bunu bildiğim için arada gülüyordum. Bazen de üzülüyordum. Ama ağlamıyordum. Belki bazı anlar mutsuzluk kelimesi içime işliyordu ama ağlamıyordum. Ben babam gittiğinden beri güçlü yetiştirildim çünkü. “Sen çok güçlü bir kızsın Gizem! Bir insan ya da bir şey seni ağlatmamalı. Sen babanın yokluğuna bile alıştın bir insanın yokluğuna mı alışamayacaksın?” Haklılardı.
Sonra bir gün bir adam çıktı karşıma. Uzun boylu. Esmer. Saçlarında bir kaç beyaz vardı ve ona o kadar yakışıyordu ki kimi zaman gözlerimi alamıyordum. Gözler. Gözleri o kadar güzel bakıyordu ki. Gözlerinde anlatamadığım şeyler vardı. Ve onun da anlatamadığı şeyler. Düşünceler vardı gözlerinde. Gülüşünde ‘inanç’ vardı. Gülüşü benim yitirmiş olduğum tüm inancımı geri kazandırıyordu. O, bana bakıp gülümsedikçe ben insanları sevdim. O gülümsedikçe önce aşkın olduğunu kabul ettim. Ve aşkın “O” insan olduğunu fark ettim. Sonra mutlu oldum. “İliklerime kadar” mutlu oldum. Hiç olmadığım kadar. Özlem duygusunu hissettim. Tüm gün kafamı her çevirdiğimde O’nu gördüğüm yetmezmiş gibi bir de rüyalarımda gördüm. Sarıldığımda huzuru buldum. Öptüğümde uçurumlardan düştüm, düştüm de yine O’na tutundum. Aşık oldum.
Ah be adam. Sen nereden geldin benim hayatıma böyle? Nasıl da her şeyin rengini, tadını değiştirdin.
03 Ağustos 2014, 18:19
Benzer Konular 
Normal
