Fotoğrafından kopardığım başını yastığıma geçirdim.
Saçlarının kokusuyla bağışladım kendimi.
Çok sevdiğin silik nefretini yalnızlık terliklerimin altına yazdım.
Onu sevmediğim odalarda sürte sürte eritebilirim.
Buzdolabına tıkayıp dondurabilirim.
Denize fırlatıp çoğaltabilirim.
Onlar benim terliklerim.
Ama korkma, ben boynunu güzel eğmiş bir aslanım.
Yastığıma yaslanıp soruyorum;
- Bana ne yaptın?
Sesin titriyor; seni hiç incitmedim ki, kim uydurdu bu yalanı?
Beni hiç incitmedin oğlum,
Sadece canımı taşıyan bardağı devirdin.
Dayanabiliyorum tamam mı?


Umay Gedikoğlu // Sokaklar Uyudu, Artık Öpüşebiliriz (s: 62)