Bazen bütün yalnızlıklar amacını aşıyormuş gibi geliyor bana…

Banyo aynasının yanında tek başına duran diş fırçası,
ortasından sıkılmış diş macunu tüpü,
televizyon kumandasının kopup kaybolmuş açma kapama düğmesi,
sağ teki yırtılmış ev terliği,
sabah kahvaltısında masanın üzerine serilen eski gazete mesela,
ya da çamaşır makinesinde bekleyen beyazlara karışmış bir teki kesinlikle kaybolacak olan renkli çorap,
ne kadar da çok benzerler küllükte unutulan bir sigaraya…

Bazen bütün yalnızlıklar canımıza kast ediyormuş gibi geliyor bana…

Hiç çalmayan o telefonlar,
gelen banka mesajları,
boktan promosyon haberleri,
borsada düşüp hiç yükselmeyen kağıtlar,
hiç bizim olmayan paralarla açılan şişik banka hesapları,
sarhoş sürücüler,
hayat kadınları,
boş sokaklar,
göz kırpan bozuk gece lambaları ya da
çöpleri karıştıran saçı sakalı gri yaşlı adamlar,
ne kadar da çok benzerler bize…

Bazen bütün kadınlar gidermiş gibi geliyor bana…

Sudan çıkmış balık,
parası yetişmediği için istediği dondurmayı alamayan çocuk,
çayın yanında dişlenen simit,
yol+yemek+ asgari ücret ve evde yemek bekleyen beş nüfüs, geçim sıkıntısı,
anne sütü, anne duası,
yeni yıkanan arabanın kaportasındaki taze kuş boku,
doksan derecede yıkanıp çeken en sevilen kazak,
son dakikada yenilen mağlubiyet golü,
beyaz gelinlik,
siyah damatlık,
çıplak yalnızlık,
ne kadar da çok benziyor bana…

Bazen… Neyse s.... et, dönmeyecek misin hala?

Oğuz Bal.