6 nisan 2008 yılıydı amcam arıyordu babannemin hasta olduğunu ve durumunun kötü olduğunu söledi aradan geçen 26 günlük yaşam mücadelesi sonucu babannemizi kaybetmiştik.Herkes apar topar çok sevdiğimiz köyümüz olan artvin hopaya gittik bütün herkes ordaydı ve ben cenazeye bakarken içimdeki bir ses bana çok üzülme buraya tekrar geleceğimi ve bir cenazenin olacağını sölüyordu ne olduğunu anlamadan kendime geldim cenazeyi hakka verdikten sonra bütün torunlar ve çok sevdiğim amcamınoğluyla hasret gideriyorduk nerden bilebilirdim ki bu onu son görüşüm ve son hasretliğimdi vedalaşırken öptüm, öptüm fakat kopamadım gözümü ondan almadım dedim ya hissetmiştim bişeylerin olacağını taki o gün gelene kadar ertesi günü işe başladığım daha bir saat geçmemiştiki telefonum çaldı karşımda ağlayan ablam bana bir kaza olduğunu ve çok sevdiğim amcamınoğlunun kolunun koptuğunu ve beyninin parçalandığını sölemişti 5 saat süren ameliyat ve 3 günlük yaşam mücadelesinde onu kaybetmiştik duymuyor anlamıyor ve anlamak istemiyordum içimde yinede olsa bir umut vardı ama bu sadece kendimi kandırmaktı.Tekrar memlekete geri gelmiştim hani demiştim ya bunları biri bana sölemişti ve ben şuan onu yaşıyordum o evin önünde boylu boyunca yatarken ona baktım ama bu o değildi yüzü mosmor ve şişti nasıl dayanacam diye düşünürken birden annesinin ve çok sevdiği nişanlısının çığlıklarını duyunca kendime senin acın neki onların yanında sustum nasıl dayancaklar nasıl katlanacaklar bir yanda evlat bir yanda sevgili çok zor dedim dayanmaya katlanmaya çalıştım ordan ayrılana kadar aradan 1.5 yıl geçmesine rağmen biz tuzcuoğlu ailesi olarak hala kendimizi toplamayamadık ama hayatın en kötü tarafı hayat devam ediyor şunu bil her ne kadar uzakta olursan ol sen hep bizimlesin ve hep bizimle olacaksın seni çok ama çooooook seviyorum amcamınoğlu çocuklarıma seni anlatacam seni yaşatacam ATA DORMEN TUZCU.
13 Temmuz 2012, 00:21
Benzer Konular 
Normal
