Bir çocuğun gözleriyle dünyaya bakmayı ne zaman denesem... İlk iş olarak artık bir çocuk olmadığımı anlıyorum... Çok canım sıkılıyor... Onların, uçurumlardan tepesi üstü yere çakılsa bile ölmeyen kahramanları var... Çok çok biraz dağılıyorlar o kadar... O uçurumun dibinden sesleri çocuklara ulaşıyor ve o ses... Yaşamı sanki kırık bir kafa ve kırık bir kalpten ibaret sayan yetişkinlere anlamsız geliyor... Bir çocuğun gözleriyle dünyaya bakmayı ne zaman denesem... Ölümü kabullenmenin ne kadar zor olduğunu anlıyorum... Ve cennete inanmanın ne kadar kolay... Onlardan cenneti dinlediniz mi hiç?... Belki bizlere hitap edecek kayda değer bir şeyler yok ama... İnanın onların cenneti çok daha renkli... Örümcek Adam'ın ya da Çakmaktaş Ailesi'nin önemli bir yer işgal ettiği bir yere... Kim hayır diyebilir ki?... Kırık bebeklerin bile yeri var orada... Kaybolan bir oyuncağın... Küsülen bir arkadaşın... Ve renklerin... Onların gözleriyle dünyaya ne zaman baksam... Göremediğimi anlıyorum... Ne zaman körleştiğimi... Beni nelerin körleştirdiğini... O bela masallara ne olduğunu çözemiyorum... Denizkızlarının nereye kaybolduklarını sorunca... Onlara "denizde kız falan yok çocuğum..." demek kadar sinir bozucu bir şey olabilir mi?... Balıkların... Kuşların... Tavşanların ve böceklerin konuşmadıklarını anladıkları o an geldiğinde... Hele bir de gökyüzündeki yıldızların kendilerinden aslında ne kadar uzak... Ve ne kadar büyük olduğunu anladıkları o an geldiğinde... Yanlarında olmak istemiyorum... Bir çocuğun gözleriyle dünyaya bakmayı ne zaman denesem... Her şeyi yapabileceğimi sanıyorum... Korkuyorum... Yapılabilecek şeyler... Ve yapılamayacak şeyler... Onlara başka bir şeyler anlatmayı denesek mi artık?... Sevgiyi, öfaaai... Cesareti, korkaklığı... Ağlarken gerçekten ağlamayı... En saf, en dokunulmamış halleriyle onlar da bize anlatsınlar... Dikkat çekmek için ağladıklarında bile bunu yapabilirler... Ya da dolaplarında cadı ararken... Onlarla keşfe çıkmayı özlüyorum... Çocuklarla bir olup dünyaya baktığımda... Sevmenin kolay olduğunu anlıyorum... Küsmenin... Bağırmanın... Kıskanmanın ve sarılmanın... Barışmak bile kolay... "Sonsuza kadar seninle konuşmayacam işte!..." diyen bir çocuğa... Sonsuzluğu anlatmak... Bunu yaparken onunla sonsuza kadar konuşabileceğini hissetmek... Sonra uykusu geldiğinde, şu konuşmama kararını "sabaha kadar" bir süreye indirmenin aaafini yaşamak ve... O sabahın sonsuzluğun hiçbir yerinde olmamasını dilemek... Bir çocuğun gözleriyle dünyaya bakmayı ne zaman denesem... En sonunda... Artık bir çocuk olmadığımı anlıyorum... Bir parça canım sıkılıyor...

Alıntı