Annem;
mükemmel bir kadındı kendisi.
Benim için en iyisini isterdi,
ama onun için hayallerimin varlığı yoktu.
Ona bir şiir yazardım mesela
ve o bunu hiç bilmezdi
zaten bilse de okumazdı.
Annem bazen de başlı başına bir şiirdi.
Onun üzülüşleri benim ölümlerime denk düşerdi,
o ağlasa ben boğulurdum.
Ben ağlasam,
mühim değil derdi,
geçerdi.
Oysa annem bilmezdi
geçmezdi
ve üst üste yığılırdı içimde
zaman zaman yıkıldırdım
annem varken yokmuş gibi davranıp
kendimi toplamıyı da öğrendim.
Özür dilerim anne,
sana laik mutlu bir kız olamadım
ve geçer dediğin hiçbir şey geçmedi
büyüdü kızınla bak
kocaman oldu.
Kocaman oldum anne,
boyun kadar hayallerim var hala bilmediğin.

Babam;
görünüşte taş,
özünde pamuk olan adamları andırırdı bazen
ve her iklimi barındırdı evimizde
ben ise en çok kışları hatırlardım seneler sonra bile
çünkü çok sert geçerdi
çok yağmur yağardı göz bulutlarımdan.
Babam merhamet abidesi bir adamdı çoğu zaman,
aza kalan zamanlarda ise dövüşe olan ilgisini anlatırdı bize
üstelik uygulamalarıyla.
En çok da 'seni seviyorum.'
cümlesini nasıl dile getireceğini merak ederdim onun
çünkü ondan hiç duymadım.
Hakkını da yiyemem
elinden geleni ardına koymazdı hayallerim gerçek olsun diye,
bazen de ben beceriksizdim.
Ara sıra da elinden geleni yanağıma koyardı şiddetle
ve başkalarının dediği gibi değil
yüzümde hala bir gül bahçesi yok.
Çaresiz kaldığı anlar da çaresizliğini yüzüme vurmayı da dertleşmek sayardı
ve babam hiç bilmedi
büyüdüm ben
kocaman oldum
hem de onun acıları sayesinde.
Söylemedin ama,
ben de seni çok seviyorum baba.

Ben;
annemi severken ondan gelecek ufak bir gülüşe
kocaman açardım kucağımı büyük umutlarla,
en büyük hayalimi de onunla paylaşmalıydım aslında
dinlemezden gelmeseydi zamanında.
Üzgünüm anne ölmek istememiştim genç yaşımda,
ama yaşayarak seni daha fazla üzemezdim de
ayıptı bu zaman da.
Babam da aşık olduğum ilk adamdı,
ve son olacaktı bugünden sonra.
Üzgünüm baba,
doktor olamadım ben,
öğretmen de
ya da her neyse
yazdım ben
sen şiir oldun zamanla
ben ölü.

Gamze Gedik