Adamı ağlamaklı yapıp ,yutağı tıkayan bok gibi bir psikoloji sahibiyim bu aralar. Kırıyorum etrafımdakileri aklımın almadığı bir biçimde. Anılar yok olmuş gibi. En kötüsü hiç olmamışlar ve bir hayalden ibaretlermiş gibi hissediyorum. Kendimden ciddi biçimde endişe ediyorum. Konuşamıyorum, kilitleniyorum, güvenemiyorum, gülemiyorum, koşamıyorum, yürüyemiyorum, sevemiyorum, ağlayamıyorum, yiyemiyorum, içemiyorum. Martının birisi terlemiş elimi fark eder belki. Halime acır, kanadını uzatır, alır, götürür beni. Keşke götürse… Keşke daha sakin olabilsem. Olmalıyım… Olurum… Olurum ki… Daha önce oldum.

Sessiz sevdama Tanrı huzurunda şahitlik etmiş o toprakların en yiğit çocuğu Kahraman göçtü gitti…

Ağıtlar babasız kaldı, başı önde bir yetim! Seni değil ama senden sonra göğsümde kadınlar uyuttum…

Hiçbir zaman o günkü kadar cesur bir erkek olamadım!
Neydi bu yaşımda cesaret edemeyeceğim şeyi bana yaptıran?

Neydi bu kahramanı ardına dahi baktırmayacak kadar cesur kılan, kendinden emin kelimeler?

Artık hiçbir kadının acısını kaldıracak kadar cesur değilim!

Annem ya da sevgilim! Fark etmiyor… Kendim çekip gitmeyi geçtim, kadınların gidişi canımı yakıyor!

Başım asla o günkü kadar dik duramıyor… Başımı duvardan duvara vuruyorum, kapıları yumrukluyorum ardlarından… Ellerim acıyor!…”

Kız gibi yazmaya başladım. Bitirmeliyim...
Ama şunu söylemeliyim: “Yalnızca kalemine aşık bir yazar, gitarına aşık bir müzisyen, masasına aşık bir memur, hatta paraya aşık bir fahişe olmak daha iyi bazen.insan insan olamıyor ki..