Çevrimdışı

Birisiyle facebookta tam 3 ay konuştuk. Sonra hesabı kapanmış.
Hal hatır sordu. Konuştu. Anlattı. Sohbet ettik.
Ama bazen kafam almıyordu. Çünkü kimliğine dair en ufak bir belirti yoktu. Nereli olduğunu söylemiyor, cinsiyetinin ne olduğunu belirtmemekle birlikte vurgulayacak bir söz dahi etmiyordu. Erkeksi ya da kadınsı diyebileceğim hiç bir nüans yakalayamadım sözlerinde.
Nereli olduğuna gelince, yöresel hiç bir kelime kullanmıyordu. İstanbullu diye düşündüm ama İzmirli ya da Ankaralı da olabilirdi. Ama sohbetine diyecek yoktu. Mesleğine ilişkin bilgi vermiyordu ve sanki bir çok mesleğe hakim gibiydi. Dinini ya da mezhebini de belirtmemişti. Hoş ben bunu öylesine sordum. Yoksa çok kişiye sormuşumdur "alevi misin sünni misin?"diye (sırf merakımdan)
Çok soru sordum. "Kimsin? nesin?" diye. "Sen sohbetine bak "dedi. "Taam" dedim. Haklıydı.
Bana önyargılar olmadan daha özgür olduğumuzu farkettiren insan odur.
Ama bu farketme öyle beleş olmadı. Zorlandığım oldu. İnsanları katogorize edemediğimizde, insanın cinsiyetini, dinini ya da ırkını ya da mezhebini bilemediğimizde konum alamıyorduk ve rahatlayamıyor kafamızda bişeyin "cızzt" dediğini farkediyorduk.
Bazen kimliğine ilişkin bilgi vermemekte zorlandığını seziyordum. Aşkı yaşadığı zamanları anlattı bana. "Aşk mevzuundan da mı anlamadın cinsiyetini?" demeyin çok titizdi. Hem roller değişebiliyor. Aşkın kazananları ya da kaybedenleri değişebildiği için, erkek ya da kadın olabilecekleri için pek bir şey farketmiyor.
Sevdiği kişiyi tasvir edemedi. Kimliğinin ifşa olmasından sakındı. Buradan onun homoseksüel olduğu da çıkarılabilir. Ama ben her an her şey olabilir derim. Uzun sohbetlerden sonra başka bir kategori yaptım. Liste şöyle.
Güvenilir biriydi. İsmini dahi bilmediğim bu kişiye güvenmiştim. Mantıklı ve makul fikirler öne atan birisiydi. Aynı zamanda akla, duygularını dışlayacak kadar da önem vermiyordu. Duyguları aklın en önemli parçası olarak görüyordu. Duygusuz akıl bir robotmuş ya da makine gibi bişiymiş onun benzetmeleri bunlar. Vs. vs. vs.
Bir zaman sonra gece uyumadan önce kendimi "onun bir kız olduğunu" hayallerken enseledim.

 

Çevrimdışı

Açıkçası dialoğu enteresan ve samimi buldum. Kimlikler bilinmeden ne kadar kaygılıyızı güzel bir şekilde özetlemişsiniz. Cinsiyeti, milliyeti, dini ve bu gibi bilumum özellikleri karşı tarafa olan tutumumuz için öylesine gerekli tutuyoruz ki.. İkinci plana attığımız detaylar tarafından yaralandığımızı unutuyoruz çoğu zaman.Anlaşılabilmek, anlatabilmek, konuşurken huzur bulmak, aynı dili konuşuyor olmak daima gölgesinde kalıyor toplumsal yaftaların.
Ve güven... O saydam bir fanusun içinde kırılmaması gereken duygu ki 'güven..' Telafisi olmayan, terkettiği bedene bir daha geri dönmeyen, insanın kurduğu diyaloglarda hissetmesi gereken en temel duygu güven.. İşte o duyguyu bazen, size yıllarca tanıdığınız insan veremeyebiliyor fakat bazen 3 ayda tanıdığınız ve cinsiyetini dahi bilmediğiniz birinde bulabiliyorsunuz. (ya da öyle ummak istiyorsunuz.)