Çevrimiçi

Kalemi kırıp geldim yine…
Yine kırıklarımı sarıp geldim harflerime…
Tüm kahramanlıkları devirdim payına. Artık kim ne kadar cesur olursa olsun sen kadar kahraman olamayacak masalıma.

Dilimde eskimiş hüzünlerden bir nota düşürdüm sana. Al ellerine, iyi sakla. Suskunluğuna göm son sesimi, göm ki rahatsız edilmesin sessizliğin. Ve bir gün gidersen bu şehirden söyle, İstanbul artık kim?

Giderken ayakuçlarında olsun adımların. Usulca git, duymayayım. Yollarda kalmasın ayak izin. Ki daha unutmayı becerememişken hiçbir iz seni hatırlatmasın. Sorumun cevabını düşür şehrin dar sokaklarına; söyle, gidersen İstanbul artık kim?

Hangi durakta soruların? Hadi sor! Yakasından tutup cevaplarımın, tüm soru işaretlerini yakmalıyım.
Sus demeliyim yalancı şairlere,
Bitmeyen şiirlere dur demeliyim…
Oturup sonbaharın kıyısına, mevsimsizliğimin kırıklarını toplamalıyım sararmış zaman aralıklarında.

Yine düşmeliyim dizlerimin üstüne. Var olan yaralarım nasırlaşmalı düşüşlerimin yandaşlığında. Ve ben sustuğumda kanayan yaralarım anlatmalı seni…

Yorgunum… Yine…
Gücüm var, dayanırım…
Tükenişimi tüketirim, bitirmem bu ezgiyi…
Kırıklarımı saldım sağ sızıma, sol yanıma ağır geldi artık.
Sustum sandılar. Susmuş gibiydim sadece. Gülmüş gibiydim ağlarken. Ahh beni hep mutlu gösteren maskem! Düşme e mi yüzümden?

Ne masal kadar parlaktı gözlerimin koyuluğu ne de karanlıktı ışıksızlıkta…
Şaka gibi yaşadım,
Gerçeğine öldüm…

Başucumdaydı hüzün. İlişmesem de yanına değdi kanatları dünyama…

Ağlıyorum, ne kadar susabilirim?
Gidersen söyle bana, artık İstanbul kim?
…
Güçsüzlüğün müydü yazılmayı bekleten? O halde kuşanabilirsin tüm güçlerini. Kalemim buldu seni…

Şimdi

Gidersen gözlerimi kapamalıyım. Tutmalıyım yüreğimi ve kaçırmalıyım kendi sürgününden.

Gözümü açtığımda yaşıyor olmalıyım. Cevapsız kalmalıyım sıkça tekrarlanan soruma rağmen. Bilmemeliyim artık “İstanbul kim?”

Gözümü açmalıyım, asırları devirmiş şehir yitmeli yâdımdan. Ve haykırmalıyım; İSTANBUL NERDESİN?

__________________
Yürürken başımın yerde olması sizi rahatsız etmesin.Benim tek derdim; yere düşen edebinize takılmamak..