Merhaba,
Ben eski sevgilin.
Hani şu kanamasına aldırmadan bırakıp gittiğin,
Paramparça bir kalple terk ettiğin,
Bir bakışına tüm dünyayı yok edecek olan,
Senin için varlığından kopan,
Gelmişini geçmişini uğruna asan, parçalayan ve bıçaklayan kalbini!
Hatırladın mı?
Ben eski sevgilin..
Hani şu ellerin incinmesin diye tutmaya korkan,
Dudakların buruşmasın diye öpmeyen..
Hani şu her gece Tanrı'ya sen diye dua eden..
Hâlâ değişmeden seni bekleyen,
Umutla sevişip mutsuzluk doğuran cennet sahibi,
Benim ben!
Hatırladın mı sevgilim?
Nasıl da korkardım teninde gezinirken...
Nasıl da keşfe dalardım ruhunun iklimlerini...
Nasıl bakardım gözlerinin içine,
Ve sen nasıl anlamazdın aşkınla büyüdüğümü, hayret!

Sen benim'le başlayan cümlelerim yok artık,
Ben senin'le biten ümitlerim var sadece...
Olmayacak bir amin feryadı koparan sancılarım var,
Güneşte yanan sımsıcak çaresizliklerim,
Belediye çukurlarında parçalanan düşüşlerim,
Karanlığı mesken edinen ışıklarım,
Bir şehrin arka sokağında tecavüze uğrayan sevinçlerim var!
O kadar çok şeyim var ki sevgili,
Senin yok olman çok da acıtmıyor hani.
Bu arada,
Aklım kaybetti sıratını,
Belli ki, gideceğim tek yer cehennem.
Bu yüzden korkutmuyor artık Tanrı,
Ve yakmıyorsun artık canımı.
Özür dilerim sevgili, ilk kez yalan söyledim
Ve gidişinle paha biçilemez intiharlar biriktirdim!
Ölürsem kabrime sadece sen gel,
Eserini gör, gururlan ve tekrar git lütfen!

Bir hastanenin morgunda unutuyorum kimliğimi,
Bütün ölüler ben oluyor, -analar babalar bir-
Kardeş kardeş ölüyoruz yani.
Bu arada sen de vedalarını bırakıyorsun şehrin gizli bahçelerine,
Bütün canlılar kesiyor nefesini, 'gitme' diye...

Ah adam,
Öğretmediler mi sana?
Bu vedalar şehrin vebalarıdır.
Beni öldürdün öldürmesine de,
Bütün şehir ölüyor,
Haberin yok.


Merve Ceylan.