[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

,,


Uzun süren bir inzıvanın ardından yazıyorum sana.
Belki çok geç kalınmış bir cevap olacak bu ama içimde tutmam da mümkün değil artık…
Ben, senin olduğun bütün hayallerimden vazgeçtim.
Sana dair yaptığım bütün gelecek planlarını çıkardım aklımdan.
Yaşadığımız hiçbir şeyi pişmanlık olarak görmüyorum, seninle geçen
hiçbir saniyeyi israftan saymıyorum.
“Sensiz olmuyor ama seninle de olmuyor.” derdin ya bana.
Bunun ne demek olduğunu şimdi daha iyi anlayabiliyorum...
Hiçbir zaman tamamlayamayacağımız şeyler var aramızda.
Yani ne kadar uzatırsak o kadar zarar göreceğiz
ve ne yazık ki bunun bir çözümü yok…
Seni kaybetmemek uğruna nelerle mücadele ettiğimi en iyi sen biliyorsun.
Bu konuda bana haksızlık etmeni istemem.
Bir direnişse sevmek, canını dişine takıp savaşmaksa bütün
kötü şeylerle, pes etmemekse;
ben seni çok sevdim demektir.
Ama unutma aramızdaki bütün bu mesafeler bütün bu barikatlar,
bu buz dağları, bu yangınlar…
Hepsi senin eserindi.
Beni suçlayamazsın, ben bu hikâyenin
galip gelemeyen iyi tarafıyım...

Biliyorum
çok düşüncesizlik ettim vaktiyle
bazı zamanlar anlayamadım seni
ama anlamak için elimden geleni yaptım
ne yazık ki sen beni ne anlamak istedin nede anlamaya çalıştın
kendime kızdığım zamanlarda oldu bu yüzden
hatta çoğu zaman kendimi cezalandırdım
daha fazla üzülmemek için
senden uzak olmaya karar verdim
ama bunu yapmayı da başaramadım

öylesine yer etmişsin ki bende
senden uzak olmak mümkün değildi
kokun
sesin
yüzün
insan her şeyi ile ciğerlerine
kadar sinmiş birinden
nasıl uzak kalabilirdi ki
yapamadım işte
kuyruğunu kıstırmış bir köpek
gibi her defasında geri döndüm

Arsızlığım
her şeyi hazm edişim
unutmuş gibi yapışım
sana olan sevgimdendi
senden başka bir hayat bilmiyordum çünkü
senden başka bir gökyüzü
olduğuna inanmazdım
sen benim ailem , sen benim nefes
alabildiğim tek yerdin oysa
ne zaman içim sıkılsa ,
sana sığınmak , sana kaçmak isterdim

işte bu yüzden tutamadım seni bir
daha görmemeye dair verdiğim sözleri.
bu yüzden unuttum senden
vazgeçebilmek için ettiğim duaları.
ben senden daha güzel
bir yolda yürümedim hiç.
zamanla o çiçekli yolları da
dikenler kapladı.
biliyorum , gulu dikenleriyle
sevmektir marifet
ama bunca yara bereye bunca batığa çiziğe
tahammül edecek gücüm kalmadı
ve sonunda gittim senden...

nasıl ki, zaman zaman ben
aklına geliyorsam
sende benim hatıralarımda canlanıyorsun
seni unutmak için neler
yapmadım ki vaktiyle
ama insan ne güzel anılarını
, nede en kötü anlarını
silip atmayı başaramıyor hafızasından
ve sen bana bunların hepsini
yaşattın ziyadesiyle.

bu yüzden zihnimin aydınlık bir
köşesinde seni hatırlamaya devam
edeceğim,
artık seni unutmak için değil
seninle bir daha yollarımız
kesişmesin diye dua edeceğim.
bu senden nefret ettiğim anlamına gelmez
çünkü nefret etmek için hala
bir şeylerin bitmemiş olması gerekir,
hala acıdan bir şeyler ister nefret
ne yazık ki sen beni artık acıtmıyorsun.

her şey gibi sevmekte vaktiyle güzel
canımı alsan, hala gözlerinin
içine şevkat ile bakabileceğim
zamanlarda güzeldi
seni sevmek ne yaparsan yap seni af edebileceğim
hiç bir kusurunu görmeyeceğim
sana tutkun olduğum zamanlarda güzeldi
seni sevmek
hani diyor ya ' nazım kalbimde yok bile sana kinim
bence sende şimdi herkes gibisin '
yani bitmişiz işte
her güzel şey gibi sana kızabilecek bir şeyler
bile kalmamış içimde
kırgınlıklarım geçmiş, sevgim tükenmiş
bir zamanlar canımı bile
verebilecekken uğruna
şimdi sadece iyi olman için
dua edebilirim yalnızca

o çiçekli yollarda birlikte
yürümemiz mümkün değil bir daha
geride bıraktım kötü zamanları
bana yaşattığın o güzel hislerle hatırlamak istiyorum seni
bırakalım bu kadarıyla da olsa
iyi kalalım bir birimizle
her şeye yeniden başlayamazmıyız
diye soruyorsun gece yarısı
yazdığın bir mesajda
bu soru uyku uyutur mu hiç insana
inan cevap vermek hiç kolay değil buna
bütün yaşadıklarımızdan sonra
bir şekilde bir araya gelsek bile
sen bana ancak yangın olursun
ben ise sana dargın
iyisi mi bir birimizin
hayatının satır aralarında
gizli özne olarak kalalım biz
ne sen bana gel de ,
nede ben seni bekleyeyim
zira bundan ötemiz yok bizim…



.
Şiir : Ezgin Kılıç
Yorum: Belma