Tolstoy’un Anna Karenina’sının açılışındaki, “Bütün mutlu aileler birbirine benzer, mutsuz olan her aile de mutsuzluğunu kendine göre yaşar,” cümlesinden yola çıkan Fuentes’in son dönem eserleri arasında büyük övgü toplayan Bütün Mutlu Aileler, çağdaş Meksika’nın tezatlarla dolu dokusunun evrenselliğini kanıtlıyor.. Bütün Mutlu Aileler’i oluşturan 16 bölümde Carlos Fuentes, Meksika toplumundaki aile yapısını tanımlayıp sorgularken aynı zamanda da Meksikalılar'ın kimliğini meydana getiren travmaların kökenini arıyor. Meksikalılar'ın aile anlayışı, dinin günlük hayata işleyişi, sınıflar arası geçişin zorluğu, şiddet hiyerarşisi gibi temaları gençler, yaşlılar, yerliler, çiftçiler, ülkeyi yönetenler, eşcinseller, sörfçüler gibi birçok farklı kesimden karakter aracılığıyla aktarıyor. Her bölümün bir koroyla eşleştiği kitapta, Meksika’nın sömürge geçmişinin kalıntıları ve ataerkil yaraların üstünde duruluyor.

Kitaptan bir bölüm:
“Hâlâ benimle berabersin çünkü benden başka güzelliğini hatırlayan kalmadı. Bir ben hatırlıyorum yaşlı gözlerimde genç gözlerini. Zaman benim. O bunu anlamıyor. Gözlerimi kapıyorum, zaman benim. Yalnızız. Sen ve ben. Karıkoca. Yeni evliyiz. Hiçbir şeyimiz eksik değil. Kimsenin girmesine izin verme. Başkaları her şeyi kaybediyor. Oysa sen ve ben sonsuz bir kucaklaşmada kayboluyoruz. Avluda zincirli köpeğin havlamaları. Civardan gelen tek ses. Sarı elbisen sandalyenin üstüne atılmış. Tek ışık kaynağı. Sözcükler yetersiz kalıyor. Ne tuhaf. Oysa çok konuşuyoruz. Ama içim suskun.”