26/09/2011 - 11:12

Dün gece senin için keman çaldım.

Si, do, re, mi...

Başımı kemanımın yanağına yasladım.

Bilir misin, kemanın eşiği gül ağacındandır, yayı at kuyruğundan, tel bağcıkları ipek...

Bir gül ağacından Re'yi alıp, bir beyaz kısrağın yelesinden Mi'yi okşayıp, bir ipek böceğinin ipini yürütüp, seni çaldım.

Si, do, re...

Duydun mu?..

*

Dün gece senin için keman çaldım.

Kendime göre coştum, kollarım havalarda uçuştu, zıplayarak yay çektim... Bana bakarsan yer gök kemanımı dinledi...

Otlar, taşlar, yamaçlar, toprak, ağaçlar...

Sen duymamışsındır.

Bir ara tiz tellerde kuş sesleri yaptım.

Olmadı ya....

Olsun...

*

Macar kemancıların bir savaşta düşmanın üzerine keman yayları ile ok yerine birer la attıkları söylenir. Sonra re, sonra mi, sonra do...

Savaş sonrası çiçekli elbiseler giymiş köylü kızları, o notaları savaş meydanından topladılar, barış şarkıları yaptılar.

Ama savaşta, o barış şarkılarını çalacak kemancılar ölmüştü.

*

Keman ağlar derler.

Bizim orada bir de hoyrat söylerdi gazelhanlar...

‘‘Keman ağlar

Çalan ağlar

Ben sustum

Keman ağlar...’’
Dün gece coştum, yayım havalarda uçtu, zıplayarak yay çektim...

Duydun mu?..

Tıkırdadıysa camın...

O bendim işte.

Ben ve kemanım...

Dün gece senin için keman çaldım.