Çevrimiçi

Olay 10 gün gibi kısa bir süre önce gerçekleşti.. Aklımdan yavaş yavaş çıksa da konu o Anne'nin yüzü aklımdan hiç gitmiyor..

AVM'de yönetici olarak çalışıyorum. Yoğun ofis temposundan sonra ekip arkadaşlarımdan başka bir yönetici arkadaşıma hadi kalk gidelim bir sigara içelim terasta dedim. Ofisten çıktık, AVM'nin cafelerin bulunduğu bölümdeki terasa gittik. Cafe'nin birinden çay aldık ve ortak alan terasa geçerek sigaralarımızı yaktık.

O esnada yanımıza 45-50'li yaşlarda bir hanfendi geldi, "ateşinizi rica edebilir miyim" şeklinde nazik bir yaklaşımla gayet düzgün bir diksiyon ve hanım hanım bir ablamız rica da bulundu.

Çakmağı uzatarak "Buyur Anne" dedim..

Gözlerimin içine baktı, sonra kafasını hemen yere eğdi..

İç geçirdim hemen o an, sanırım rahatsız oldu dedim kendi kendime..

Oysa -ki kendi Annem'den başka birisine hiç Anne dememişimdir.

Hiç bozuntuya vermedim...

Sigarasını yaktı.. Verdi çakmağımı geri, yanımdaki arkadaşım gözlerime baktı.. Anlamdıramadım o anı..

Sandalyeye oturdu yere bakarak düşünmeye başladı.. Neye takıldığını o an çok merak ettim. Bir yandan da kafamdan geçiyororum; biir derdi sıkıntısı var sanırım gibisinden..

Bir anda kafasını kaldırıp, benim ona baktığımı gördü, "ÇOK HOŞUMA GİTTİ ANNE" demen dedi...

"Çocuğunuz yok mu" ablacım dedim.. Rahatsız olduysanız gerçekten özür dilerim dedim...

Var dedi.. Kızım ve Oğlum vardı dedi.. Oğlum dedi kalp rahatsızlığı olduğundan kısa süre önce vefat etti..

İçime öküz oturdu, ağırlığını kaldıramadı bedenim gözlerim doldu... Göz kapaklarımı bir kere daha kapatsam gözümden yaş gelmesi kaçınılmazdı..

İçim burkuldu bir hüzün aldı bütün bedenimi, çok güzel esen o hava bir anda iki insan için kasvetli bir havaya dönüştü..

Hemen konuyu toparlamak adına, "Annecim sana ne ikram edebilirim, ne istersin" dedim.. Kabul etmedi..

Rahatsız etmeden kendisini hemen cafe'nin birinden kendisine de bir çay kaptım. Götürdüm ikram ettim..

Kendisine istediği zaman gelip bir arzu isteği olduğu takdirde ulaşabileceğini Danışma bölgesinden bildirdim...

Kendisine sarılıp, ellerinden öpmek istedim o an.. Ama daha fazla üzülür kaygısıyla yapamadım...

Ofisime geçerek bilgisayar başında 1 saat boyunca o anı film şeridi gibi gözümden geçirdim.. Aklımdan geçirdim..

Konuya tanık olan arkadaşım durumu anladı ki, elini omzuma koyarak "Görüyor musun hayat ne kadar kötü, insanları sevdiklerinden alıyor"... dedi...

Beni etkisi altına alan bu konuyu sizinle de paylaşmak istedim...

 

Çevrimdışı

Paylastigin icin saol Adem...
Allah kimseye evlat acisi yasatmasin.
herkesin ayri derdi var.. Boyle buyuk dert ile imtihan etmesin..

__________________
Ey Türk Bayrağım,Vatanımın sembolu,Namusum !
Korkma yılma senin yanında bizler varız Vatanımızın sembolü. Bayragim. Bizler Osmanli Torunlariyiz. Senin yanındayiz asla yılma korkma.
Sen daima dalgalanacaksın

 

Çevrimdışı

Uzerine soylenecek pek sozun olmadigi bir ani olmus. Tutum davranis ve aldiginiz karar icin ayrica tebrik ediyorum. Dediğim gibi Anne icin kurabilecegim bi cumle yok “kırpılmamak icin uğraşılan göz, yutkunulan acı” durumu anlatan tek şey olmuş zaten.