Yalnız.

Yalnızım, kimsesizim kalabalığın ortasında yapa yalnız
Bir ben bir kendim varız o kalabalık da
Başka kimse yok.
Nasıl anlatsam yalnızlığımı bilemiyorum
Bazen ruhumun derinliklerinde anafor oluyor yalnızlığım
Bazen de ağır bombarduman uçağı gibi bombalıyor yüreğimi
Rüyalarım da görüyorum hayatın hasret kaldığım güzelliklerini.
Yalnızlık allaha mahsustur elbet
Benim ki kalabalığın ortasında ki yalnızlık.
Bazen o kadar çaresiz kalıyorum ki
O kadar anlamsız geliyor ki her şey
Bazen de anlayamıyorum insanları
O kadar sahte gülüyorlar ki
Yalnızım, çaresizim kalabalığın ortasında yapayalnız
Bir ben bir kendim varız o kalabalık da
Başka kimse yok.

Bazen yaş olup akıyor gözlerim den yalnızlığım
İşte o zaman bir başka oluyor ben deki ben
Alıyorum elime kalemi yazıyorum içim den geldiği gibi
Keşkelerimi yazıyorum özlemlerimi yazıyorum
Anlatamadıklarımı, tatmadıklarımı
Şansımın önüne sunulmuş bir dilekçe gibi
Aşk'a, sevgiliye, hasrete, gurbete ve herşeye.
Anlamıyor beni canlı alem
Beni anlayan bir kağıt bir kalem.
Yalnızım işte yalnız kalabalığın ortasında yapayalnız
Bir ben bir kendim varız o kalabalık da
Başka kimse yok.

Çocukluğumu özlüyorum bazen
Çocukluğumda ki bayramları
Babam bayramlık elbise alırdı bana, ablamada.
Yeni ayakkabılar alırdı.
Ben onlarla yatardım arefe gecesi
Gece boyu uyku girmezdi gözüme
Bayram sabahı onları giymenin heyecanından.
Şimdi ne kaldıki o günlerden
Koskoca bir yalnızlık, hem de
Hem de kalabalığın ortasında olanından
Yalnızım kalabalığın ortasında yapayalnız
Bir ben bir kendim varız o kalabalık da
Başka kimse yok