Kafası Birbirine Uzak İnsanlardık ; Kafa Kafaya Verdiğimiz Her Fotoğrafta Komik Çıkıyorduk

Yazmak için kağıt ve kaleme ihtiyacım yoktu. Bir klavye yeterliydi ama eksik olan bir şey hala vardı. Kahve yeterince sert değildi. Babam kapıları çarparak geziyordu odaları. Annem muslukların birini açıp birini kapıyordu. Kedilere mama koymayı unutmuş olmalıydı biri. O biri bendim. Birazdan telefon çalabilirdi ve ben daha kim olduğuna bakmadan kafamda bahaneler üretmeye koyulabilirdim çünkü beni bir yere davet edebilirlerdi. Çünkü bana kendilerine nasıl acıdıklarını anlatarak onlardan soğumama sebep olabilirlerdi. Çünkü hepsi aynı gün terk edilmiştiler ve kimse onları dinlemiyordu. Onlardan benim hayatımda çoktu. Hayır, bundan yakınmıyorum çünkü bende onlar gibiyim. Onların tek sorunu kendi sorunlarını çözemeyecek kadar küçük olmaları. Hepsinin boyu benden uzundu ve benden daha ağır basıyorlardı. Bazısının çocuğu bazısının eşi bazısının büyük sorumlulukları vardı. Ve ben sadece yirmi üçi yaşındaydım. Gelmek istemediğimi söylemek hoş olmazdı. Niye yalan söylemek zorunda hissettiğimi bilmiyorum öyle anlarda. Ama söylüyordum. ve bazen bana inandıklarında çok utanıyordum. doğruyu söylediğim zamanlar da kimse bana inanmıyordu. Gidiyorlardı. Sonra dönüklerinde bana inandıklarını düşünür gibi oluyordum. Ve hemen bu fikirden vazgeçiyordum. Onlar bana hala inanmıyorlardı. Sadece dönüyorlardı. Ve yine gideceklerdi.

Çok zaman sonra fark ettim ki herkes anlaşılmak istiyor. Kimse anlamaya çalışmıyor. Çünkü hayat herkese aynı. Hep b*ktan. Herkes kendi hayatını büyütüyordu içinde. Herkes kendi yalnızlığını gidermeye çalışıyordu. Bakın paylaşmaya çalışıyordu demiyorum. “gidermeye çalışmak” diyorum.

Onun yalnızlığını gidermek için evlendiğine artık kesinlikle emindim. Diğerinin yalnızlığını gidermek için seviştiğine. Ve öbürünün yalnızlığını onunla paylaştığım için benden korkup kaçtığına ve buna bir anlam veremediği için beni terk ettiğini artık biliyordum.


İçimde bir ağaç vardı. Her gün büyüyordu. Birkaç yıl içinde tenimi delip geçecek. İşte o zaman herkese gösterebileceğim onu.


O kadar kalabalık, o kadar yalnızım ki… bunun içinde bahaneler üretmeye başladım.
“hayatın da biri var mı? “ diye soranlara. Birilerinin hayatında olduğumu söylüyorum. Aslında bu tam anlamıyla yalnız kalmak için uydurulmuş bir bahane sayılmaz. Gerçeklik payı var. Birilerinin hayatında varım. Onlar çoklar ama bunun da şimdilik sustuğum bir açıklaması var.

Rüyam da onu gördüm dün gece. Bir masada oturuyorduk. O masaya nasıl oturmuştuk hatırlamıyorum. Bir şeyler söylememi bekliyordu. Hep böyle yapardı. Bir şey konuşacaksak, konuşmayı başlatan hep ben oldum. Benden cesaret alırdı ağzını açmak için. Böyle yetiştirildiğini düşünüyordum ama böyle olmadığını anladığımda o, onu terk etmem için beni ikna etmişti.

"Ben seni seviyordum. Aramız da tanrının koyduğu bir mesafe ve ailenin koyduğu bir din farkı vardı. Anneni kırmanı hiç istemedim. Sen bunu beni kırabilirsin olarak algıladın. Zaman geçti. Tanrı mesafeleri kaldırdı. Annen sen üzülme diye ben gerçeğine göz yumdu. Şimdi aramızda bir sürü fark var. Çünkü ben seni eskisi kadar sevmiyorum. Biz aynı dünyanın insanıyız anlatabiliyor muyum?” dedim ve beni anlamadı.

Anlamasını beklemedim. Masadan kalktım ve bildiğim bir yolda yürümeye devam ettim. O, ona söylediklerimin aklında tuttuğu kısmını kafasının içinde çevirip çevirip kendi istediği gibi şekillendiriyordu. Kafası birbirine o kadar uzak insanlardık ki kafa kafaya verdiğimiz bütün fotoğraflarda komik çıkıyorduk anneme göre. Filize göre de öyleymiş.

“ Diğerine aşık olduğunu bilmesem ona aşık olduğunu düşünürdüm. Annesini döven hayırsız bir evlat gibi ezdi içini. Annesi gibi sustun. Ama ben anladım. Onunla seni yan yana düşünemiyordum. Görüyordum ama düşünemiyordum. Fikirleriniz o kadar ayrıydı ki. Yaşama tarzınız. Hayata bakışınız. Ve sen bir süre onun hayallerine göre yönetmeye başladın hayatını. Oda buna katlanamadı. Hem bunu istedi hem katlanamadı. Diğerine aşık olduğunu bilmesem ona aşık olduğunu düşünürdüm. O yüzden sustum. İyi ki bitti diye biliyorum. Çünkü o kendini gerçekleştirirken sen kendini yok ediyordun.”

Haklı olabilirdi. Diğerine aşık olduğumu bilmesem ben de ona aşık olduğumu düşünürdüm. Ama diğerine aşık olduğuma emindim.
Ahmet haklıydı “ yazdıranda değil yazanda kudret ” bunu bilmeden ben ona öğretmişim. Oda bana bir şeyler öğretti elbet… Her şeyi yazmak zorunda değilim.

Herkese yetip kendine yetemeyen bir kadını kim sever, kim anlar. Demeyi bıraktım.
Kimlerle öldüm de bu kadar çıplak kaldım.
Bilmiyorum.

15092011