Yardım

merhaba sevgili romalılar, bayadır yoktum. OHAL yüzünden içeri alındığımı falan düşünüyorsanız yanılıyorsunuz. @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] itiraf et korktun dimi bi an yokluğumdan ötürü. neyse konumuza dönelim.

kimse yardıma muhtaç kalmasın diyecem ama kalacaksınız. evinize haciz gelecek, arabanızı satmak zorunda kalacaksınız, yalnızca makarna ile yaşamak durumunda kalacaksınız demiyorum. sadece birgün öyle bi an gelecek ki kendi başınıza işin içinden çıkamayacaksınız ve birinin yardımına ihtiyaç duyacaksınız. ve bu senin için imkansızken onlar için çok basit bişey olacak. benim öyle oldu en azından. sana olmaması için bi sebep göremiyorum.

anlatayım :

20-21 yaşlarında kızlarla tanışmak için o kurs senin, bu kurs benim gezdiğim dönemde ingilizce kursuna yazıldım. bu kursa yazıldıktan sonra kursa kıran girdi, sınıf mevcudu gittikçe düşmeye başladı. 7-8 kişiyle başlarken en kala kala 3 kişi kaldık. bi kaç tane güzel kız vardı onlarda gelmemeye başladı zaten. benim amacım ingilizce falan öğrenmek değil zaten, kızlarla sosyalleşeyim istiyorum ama olmuyor işte oda. neyse 2 ay sonra baktım kursda benden başka kimse kalmadı bende bırakıyorum dedim. kurs bitiyor zaten dediler önümüzde hafta son dediler. bi kermes yaparız sende gidersin dediler. dedilerine tüküreyim herakles. tamam dedim.

son gün gittik, herkes kek poğaça falan getirmiş. ben kermes olacağını unutmuşum odun gibi geldim öyle. daha sonra elim boş geldiğini gördüler "sende kola al kantinden" dedi ingiliz öğretmen. tamam bende kola alayım dedim kantinden. aşağı indim, elimi cebime attım. 2 lira var cebimde. 2,5 lt kola alacak para yok yani . kantinciye şöyle bi baktım, 2,5 lt kola kaça olur desem mi diye. babam bu pazarlık işlerini iyi becerir ama ben onu kola alırken pazarlık yaptığını hatırlamıyorum. olmaz gibide geliyor zaten. bu kola kaç para dedim. 3 tl dedi. bende cebimden 2 tl'yi çıkardım avucuma aldım adama bakıyorum. aklıma gelen en iyi fikir buydu. adamda "1 tl senin köpeğin olsun herakles önemli değil, sonra verirsin" falan diyecekdi bende görevimi tamamlayacaktım.

ama olmadı. adam ısrarla 3 tl istiyor. bende 2 tl'ye ne var dedim. 1 lt kola var dedi. aldım 1 lt kolayı yukarı çıktım. 5 kişi için 1 lt kola aldım kantinden. ingiliz öğretmen (ingilizce değil gerçekten ingiliz adam) bütün asilliğini bozarak bu bize yetermi dedi. ben zaten içmiyom sizde içmeyin, zararlı bu dedim. orayı öylece atlattık. hiçbişey içmeden gömdüm keki,poğaçayı ama geberiyorum susuzluktan. zaten oraya 1 lt kola getirdim diye kimseyle görüşmedim o kurstan.

ordan çıktım eve gitcem. saat 19:00 falan. maltepe köprüsünde otobüs bekliyorum. bindim otobüse istanbul kart bastım.. istanbul kartda para yok. sonra bi daha bastım yine yetersiz bakiye diyo. şöyle bi otobüsteki insanlara baktım sonra bi daha bastım kartı. yine bakiyeniz yetersizdir diyo. üçüncüyü basınca şöför uyardı beni "yok bakiye işte" diye. biz bilmiyormuyuz içinde para olmadığını. anladık yok. ama insanlar bilmiyor. ben herkes bilsin istiyorum otobüsteki. ben yoksa benim istanbul kartda para yokmuş bana basarmısınız diyemem ki (gülmeyin arsız arsız. ne anlamda söylediğimi anladınız). diyemedim de. üç kere bağırttım aleti "bakiyeniz yetersizdir" diye. bir tane insanoğlu da çıkıp bana kart basmadı lan (bana derken anladınız otobüsteki konsola.bak yine pis pis gülenleri gördüm). yemin ederim basmadılar. bir daha ki durakda indim otobüsten.

bir yerlerde çok insanın olduğu yerde müşkül duruma düşen bir kişiye kimsenin yardım etmediğini okumuştum. psikolojik deneyler yapmışlar bununla ilgili. kim bilir adı ne. ama bizim ataların "nerde çokluk orda bokluk" dediği şey tam olarak bu. aynı benim yaşadığım gibi, "nasılsa biri basar" diye yardım etmediler. ama ben otobüsten iniyorum hala basmadılar. "yürüsün bu angut" dediler herhalde. inşallah gece rüyalarına girmişimdir. belki arkamdan keşke bassaydık demişlerdir (bak yine aranızda gülenler var anlamadım sanmayın) bilmiyorum.

yürüdüm de. maltepe köprüsünden güzelyalı köprüsüne kadar yürüdüm. 2,5 saat falan sürdü. kestirmeleride bilmiyorum. e-5 den yürüdüm öyle. yanımdan otobüsler geçiyor, içi tamamen insanlarla dolu. "binin tabii, otobüse binin" diyorum içimden. onlarda sanıyor ki keyifden yürüyor bu adam. eve geldim evdekilere anlattım durumu. babam sevindi. pazara giderken 1,5 saatlik aktarma süresi dolmadan alışverişi bitiren adam çünkü. istanbul kart basmadım diye sevindi zaar. bundan sonra hep yürür masraf çıkarmaz diye düşündü galiba.

neden para çekmedim ya da taksiye binmedim ? ben hayatım boyunca kredi kartı kullanmadım (hala da kullanmıyorum) banka kartım falanda yoktu o sıra öğrenci olduğum için. ilk banka kartımı annem aldı askere giderken ortak hesap açıp. onda da çarşıya çıktıkdan sonra şifresini 3 kere yanlış girdim iptal oldu. daha önce banka kartı kullanmadıgım için uyarmaları gerekıyordu boyle olabilir diye. uyarmadılar. askerdede parasız kaldım yani.

taksiyle eve gelsem.yukarda babamı anlattım size. o zihniyetdeki adam eve taksiyle geldiğimi görse evlatlıkdan rededer beni. taksicinin parasınıda ödemez, biz bunu tanımıyoruz, bizim yetiştirdiğimiz çocuk bu değil derdi. hayatımda toplam 3 kere taksiye bindim. 2 sinde arkadaşlarım polis arabasına zanlı koyar gibi zorla ittiler beni içine. 1 tanesindede bi kızın evine gidiyordum. şarap meselesi hani. daha önce anlatmıştım. hep mecburiyet yani.

bu parasız kalıp 2,5 saat yürüme olayından sonra yanımda para taşımam gerektiğini anladım. ve ilk 1 ay 200 tl taşıdım yanımda hep. daha sonra olayın şokunu atlattıkça miktarı düşürdüm. fakir değiliz yani üzerimde taşımayı sevmiyorum.

geçen çarşamba'da eyüp metrobüsten istanbul kartı doldurcam. elimi cebime attım 1 tl var. yinemi lan dedim. kartı makine tuttum 3-4 lira olsunda eve gidebiliyim diye dua ediyorum içimden. baktım 59 kuruş var. allah belanı versin dedim, beynim yavaşladı o an, makine karşısındaki yaşlı adamlara döndüm. arkamdaki çocukda makinadan anlamıorum diye yardım etmeye çalışıyor bana.

ulan ben biliyorum makinayı kullanmayı. o sonucu görmek istemiyorum. tekrar yaşamak istemiyorum bunları. makinanın yanında ağıt yakıyorum bildiğin. tabii burda yardıma muhtaç olduğumu anlamarı daha zordu insanların. o yüzden kimse yardıma muhtaç olduğumu anlamadı. başlangıçta anlattığım basic, bu advance. öyle herkes yardıma muhtaç olduğumu anlayamaz benim. ben step step yapıyorum bunları hep. hem bu sefer banka kartımda vardı. büyümüştüm. aradan geçen zaman olgunlaştırdı beni. metrobüs durakdan çıkıp eyüpe kadar yürüdüm. bankamatikden para çektim. geldim istanbul karta 20 tl yükledim. yolda kalmayalım diye.

tam parayı yüklerken istanbul karta bi tane çocuk geldi yanıma. "abi benim kart kırıldı,bana basar mısın" dedi (gülme sırası bende ama ben sizin gibi hin fikirlimiyim). bir yandanda kırık kartı gösteriyor bana. vay be demek böyle oluyormuş dedim. helal lan, ben 10 senedir muhtaç durumdan kurtulmak için konuşamıyorum, sen beceriyorsun dedim. zaten bana senelerdir bu durumlarda kimse yardım etmedi. çocuğa 5 sefer istanbul kart basabilirim. hatta kendim için basıp, kartı çocuğa veresim var. bastım kartı. çocuk bozuk para uzatıyor bana. ne yapcam lan ben senin paranı dedim. gülümsedi. al diye tutturuyor. böylede çok param varmışda çocuğu eziyormuşum gibi olmasın diye "ver hadi ver" dedim. sonra tekrar "yürü git istemiyorum" dedim. metrobüste geldi koşarak uzaklaştı çocuk yanımdan.


ETRAFINIZDA YARDIMA MUHTAÇ BİRİNİ GÖRDÜĞÜNÜZ ZAMAN BAŞKASI YARDIM EDER DİYE DÜŞÜNMEYİN. ETMİYORLAR. HABERİNİZ OLSUN YANİ.

__________________
Sırf başlayıp bitirebildiğim bir hikayem olsun diye, bıktım ardımda yarım kalmış hikayeler taşımaktan. Yazmanın eziyeti öğretecek bana; Hayat sahip olduklarımızın dışında kalanlarmış meğer.