Tişört

Çok renkli bi kişilik olmadığım için giyimime de yansıdı bu yıllarca, dolayısıyla pembe giyen bi adam olmadım hiç. kıyafet üzerinden karakter tahliline belli oranda inanırım ben o yüzden. lisede siyah giyiyordum. daha sonra siyahın tonlarını keşfettim. biraz griye yanaştım. üniversitede her ne olduysa yeşil. komple yeşil ama, yeşil cepli pantolon, yeşil tişört. kışın yeşil kazak. bahar gelince yeşil sweat. savaş çıksa kamuflaj verme al direk yolla beni cepheye. bigün bi arkadaşım "olum sen bu şekil giyinince renk uyumumu yaptığını sanıyosun,ağaç gibi dolaşıyon lan ortalık" diyince durumu fark ettim. hakikaten renk uyumu sanıyodum aynı renk giyince. olum aynı renk giyince sonuçta mükemmel bi uyum sağlanmıyor mu lan ? dalga geçiyormus arkamdan totoşlar :

- HerakLes nerde lan ?

+ ağacın yanına baktınız mı ? oralarda bi yerdedir görünmüyor yine.

- abi adamın tişörtü tam olarak nerde bitiyor,pantolonu nerde başlıyor anlayamıyorum ben. nasıl buluyo lan bu aynı rengi.

bitanesi bunu yüzüme direk söyleyince değiştim. mavi falan giyinmeye başladım biraz. ama pembe giymemin imkanı yok. giymem yani. giyenlerin hafif yavvşak olduğunu düşünürdüm ( ki abim pembe giyer ve hakiki yavvşaktır. başka kimseyi incelemedim bile) ne bileyim çok erkeğiz ya. pembe de kız rengi ya. dışarda giyene top bile diyen olur babacım ya. neyse abi bigün çok dertliyim. boşluktayım. tanıştığım ve çokda hoşlanmadığım bi kızı sırf "yeter artık birinden hoşlanmalıyım,4 sene oldu" şeklinde düşündüğüm için sevdim. böyle şeyler yapabiliyorum isteyince. 1 hafta boyunca kızın facebook profilini açıp her gece resmine baktım.

1. Gün : fena değil aslında
2. Gün : ne si var ki,ne güzel kız işte.
3. Gün : iyi iyi. iyi kız.
4. Gün : güzel resmen.
5. Gün : gözüm başkasını görmüyor.(çünkü bi tek onun profil fotograflarına bakıyorum)
6. Gün : baya hoşlanıyorum lan.
7. Gün : gecenin sonunda kızı rüyamda gördüm. sabah kalktığımda aklımda sadece o vardı. arkadaşlar bunlar ileri düzey aşık olma tekniklerim benim. neyse yok yere kızı sevdim sonrada kız beni istemedi. "lan ben kendimi o kadar zorladım seni sevdim. sen neyi istemiyon hemen çat diye. var mı kızım böyle bişey? biz bilmiyoz dimi "sevemedim" demeyi. az çaba göster. mal. birazda sen uğraş, istesen seversin böyle beleşçilik mi olur lan direk seveceğin adam ayağına gelsin yok yaa" diye çıkıştım.

yıkıldım artık ya dünya o kadar umrumda değil ki abimin yaavşak pembe tişörtünü giyip çıktım. metroda gidiyorum ama metro bende gidiyor sanki. sürekli bi baş ağrısı, bi kafa bulanıklığı var bende, o gün 10 katına çıktı. aklım gitmiş, ineceğim durağı kaçırmışım yine.

etrafda neler olup bitiyor umrumda değil. son durak gelince inmek zorunda kaldım. metrodan inince karşı istasyona geçtim bu sefer, hala eve gitmeye çalışıyorum. bi kız indi merdivenlerden. ama yani kız öyle bi giyinmiş ki hangi filmden fırlamış onu anlamaya çalışıyorum. inanılmaz bi göğüs dekoltesi, mini etek değil, süper mini etek. harika mini etek hatta. o kadar film izledik falan tamamda canlısını ilk defa görüyorum. şimdi bu bi vagona doğru yanaştı metro gelince. bende sırf çok mutsuz olduğum için (normalde hayatta böyle pislikler yapmam) o görüntüyü hafızaya kaydedip bol bol kullanırım diye aynı vagona bindim. tek amacım bu. bakıcam lan. o başka dörtlü koltuklarda oturdu, görebileceğim bi açıya geçtim. gidiyoruz. 1 durak sonra ayağa kalktı bana doğru gelmeye başladı. "ulan öküz gibi baktık heralde ayarı kaçırdık bu sefer" diye düşünürken karşıma oturdu. yavaşça bacak bacak üstüne attı. sharon stone reloaded yapıyo bana. olum noluyo acaba diye düşünemedim bile. o sırada konuştuklarımızı tam hatırlamıyorum ama telefonum bozuldu gibi bişey dedi, çıkardım telefonumu verdim. cüzdanı istese cüzdanımı, evin anahtarını istese evimin anahatrını çıkarır veririm hiç düşünmeden. öyle bi ruh haline soktu beni. sırf bu kız benle muhabbet ediyor diye yine ineceğim durakda inmedim. yine eve gidemedim hatta başladığım yere geri döndüm. metronun müptelası oldum bi oraya bi buraya savrulup duruyorum. makinist o gün benim kadar sefer yapmamıştır. kız benle baya muhabbet etti, neden etti anlayamadım. bizimle beraber giden ve bizi izleyen yolcularda anlayamadı. sonra benle yalandan hiç gereği olmayan bi sebepden iddiaya tutuştu "kaybeden yemek ısmarlar" dedi. hayretler içerisinde izliyorum. vay be demek böyle oluyomuş falan. metroda kızlar teklif ediyomuş diye geçiriyorum içimden.

indik telefon numaramı aldı benim. bende onunkini aldım. 10 dakika önce tanıştığım kadın beni öptü. 25 dakika önce hayat çok boktan diye gidip, 25 dakika sonra o kadına sarılırken buldum kendimi. o lafları söyledğim adam beni şu an görse alkol komasına falan girer, hayatın sırrını bulduğunu falan sanır. halbu ki yaptığım tek şey ineceğim istasyonu kaçırıp, pembe tişört giymekti. pembe tişört olum. o kadar şeyi bunun için anlattım evet.

o gün eve gidince çok düşündüm. çünkü saçım aynı saç (saçım yok), tip aynı tip (ki doğduğumdan beri tipsizim. geçen bebeklik fotoğraflarıma bakıyorken daha net anladım bunu. standartı hiç bozmamışım) tek fark pembe tişört. pazardan 5 tl'lik alınmış bi tişört. pahalı olsa onada yorabilirdim. abim istiyor tişörtünü geri vermiyorum.

Bu anlattıklarım vallahi gerçek. normalde hayatta böyle bi açıklama yapmam ama vallahi gerçek ya. arkadaşlara anlattım bi hevesle olum böyle şeyler olabiliyor diye bir hevesle. inanmadılar. zar zor ikna ettim. mesaj at buluş dediler, bunların gözü önünde mesaj attım hiçbirine cevap vermedi. daha sonra numaramı engelledi. ruh hastası galiba. yani ben şimdi bu kadar şey anlattım o kadın hiç varolmamış gibi oldu.sonara ne anlattıysam arkadaşlara inanmadılar zaten.

yalnız dayanamıyorum şunu söylemem lazım. kadına mesaj atarken pembe tişörtüm yoktu üzerimde. ondan cevap vermedi. gelde bunu bizim hödüklere anlat. pembe tişörtüm yok cevap yazmaz, sonra mesaj atalım dedim dinletemedim. bi çuval inciri berbat etti denyolar. öyle bi kız kolaymı tavlanıyor. sen üstümde dandirik siyah tişört varken mesaj attır bana zorla, benim tavladığım kız gitsin siyah tişörtden dolayı. çekemediler resmen, kaldıramadılar o kızla birlikteliğimi kıskanç herifler.

__________________
Sırf başlayıp bitirebildiğim bir hikayem olsun diye, bıktım ardımda yarım kalmış hikayeler taşımaktan. Yazmanın eziyeti öğretecek bana; Hayat sahip olduklarımızın dışında kalanlarmış meğer.