Love

Uçurum kenarı sevdalar ispiyonlanırdı gözlerime, özlem oluk oluk kanatırken dudağımı öptüğün yerden, ellerim dokunamayışına müteakip ceplerime gömülürdü…
Parmak arası sevdalar dilerdim çoğu kere, geceleri ayrı ayrı sabahladığımız sembolik bi soğukluğu sabah parmağıma dolayıp herkese senin olduğumu kanıt göstererek…
Gülüşlerim ağustos böceği edası savrulurken her mevsim, ağlayışlarım karınca misali geçmedi ömrümden…
Susamadım çoğu kere, dilime öğretilsin diye harfin…
Şarkıların farklı anlamlara gebe kaldığı vakit, tüm melodilerimi tek hamlede yitirmişken, hiçliğimin bütün azaları ömrüne ortak koştu…
Günahın en büyüğünü temsil ettim o dakika, ömrümü ömrüne ortak koşmak, ibadetin aslında fire vermekti…
Ve hiçbir yakarış, günahın affına yetmeyecekti.
Okuduğum hiç bi kitapta formül edinemedim gitmeni…
Yazdığım hiç bi şiir mutlu bi ilişkinin süslü satırları olamadı,
Kurduğum hiç bi senaryo, dağıttığım onca akıl ve kalbime şırıngalanmış asırlık sevda sözleri, hiç biri asilce duramadı karşında…
Yitikliğim anlımdan okundu defalarca,
Her duamda saatlerce fısıldadığım isminse, acımdan…
Ne yokluğuna bahane edinebildim sonra,
Ne de yanımdayken hissedilen mutluluğunun şimdi nereye gömüldüğünü tahmin…
Aklımı perdelediğim, kalbimi mühürlediğim bi sonlanış oldu yalnızca…
Adını ‘sonsuzluk’ koyduğum gün,
İlk harfi ayrılığa tükürmüşsün sen …
Şimdi ne yazsam, Eksilirsin…