Düşünen Beyinler ?

Ölü kelebekler koleksiyonuma bir yenisini daha kattım, bugün çiçekçiye gidip, cansız, renksiz, kuru, yapmacık çiçeklerden oluşan bir buket yaptırıp bir başkasına vermek yerine, kendime hediye ettim. çok mutluyum... ilk defa birinden hediye alıyordum... istemiyordum aslında hiç birşeyi, ne bir hediye, ne bir canlı, bir tin, soyut, somut hiçbirşey, sadece boşluk evet boşluk ben bunu seviyordum.. vaz geçilemez bir sevgiydi bu.. dönüşü olmayan...

bir çoğumuzun gitmek istediği yol aslında ama bazılarımızın ki kolay, bazılarımızın ki uzun, bazılarımızın ki de çıkmazda.. benim yolumun sonu ise koskoca bir boşluk, ne bir başlangıcı var ne de bir sonu... sokağın tavanı kadar boş hayallerim...

ne doğru dürüst cümleler kurabiliyorum, ne de gerçeği böylesine anadan üryan anlatmak hoşuma gidiyor. seversin vazgeçmeyi. bu işten de vazgeç. mutluluğundan vazgeçtiğin gibi.. benden vazgeçtiğin gibi... kendini normalleştirmenin ya da ters yöne at koşturmanın siyah beyaz bir dünyadaki resmi geçidini izlermiş gibi. bizim grilerle dolu dünyamızda da bu eylemlerin aynı hissiyatı yarattığını bilmenin huzuruyla, hiç bir şeyle ve her şeyle yaşamaya devam edebileceğimi biliyordum, gizliden gizliye. artık eminim.

mutsuzluğun nedeni başarısızlıktan gelmemeliydi, hele hayal kırıklığı gözyaşlarının nedeni olmamalıydı. neden insanlar bir türlü anlamıyorlar hayattan hiçbir şey beklenmemesi gerektiğini?

uykum geldi... geçmişi ve geleceği bir saniyede toparlayabilirsem, uyuyabilirim. belki de basit bir matematik formülüdür, gelecekten geçmiş çıkarsa şimdiki zaman kalır.

peki şimdi ? "hiçbir şey yok, hiçbir şey yok ve herşey vardı.."