Çevrimdışı

"Yıllardır bir tabela bekliyorum ama hiç bir zaman o tabelayı görmeyecekmişim gibi hissediyorum. Yanlış yoldayım biliyorum, dogru yola girmek istiyorum ama yolu bilmiyorum. Hayat'ı dost zannediyorum onun peşine gidiyorum. Gittikçe bataklıga sürükleniyorum, hayattan başka dostum varmı bilmiyorum, yolu gösterecek birini bekliyorum, gelmiyor, gelmiyor, gelmiyor. Neredeysen gel lütfen, seni bekliyorum..."

İntihar eden bir gencin mektubu. Hayatın o insanı baştan cıkaran sözlerine kanmış bir gencin mektubu. Hayat, kimi kandırmadı ki ? Kimi dogru yoldan cıkartmadı ki ? Kime dostluk yaptı ki ? Bende dostum sanardım hayat'ı ta ki 17 yaşımda bana "Yeter bu kadar oyun artık gerçek yüzümü gör" diyene kadar..

Yıl 2007
Sessiz bir cocuk vardı, içine kapanık, suskun, kendi halinde. Dertli ama derdini içine gömen. Gün geldi lisede yeni dostlar edindi, çevresini genişletti. Eski arkadaşlarını sildi, okula gelmez oldu, akşamları evine gitmedi. Sokakta yattı, hırsızlık yaptı, çogu zaman şarhoş dolandı.
Yeni arkadaşı ona yeni birşey içirdi onu kendisine bagladı. Çocuk çevresinden koptu, ailesini unuttu, hapse girdi cıktı. Sonra ortadan kayboldu kimse ondan haber alamadı. Ya öldü dediler ya da kaçtı gitti..

Yıl 2010
Bir cocuk vardı, bir inşaatın en alt katında cansız yatan. Tıpkı eskisi gibi sessizce duran, sessizce başlayan hikayesini sessizce sonlandıran bir cocuk..

Yer Cami
Bir cocuk vardı, dost olan. Dostunun cansızca yattıgını görüp onun yanına koşan ; "Kalk Dostum kalk, yol gösterecek dostun geldi kalk" Neden diye sordu cevap alamadı, niye diye sordu cevap alamadı. Sustu sadece agladı...

Dostumdu cansız yatan, hayatın oyununa kandı. Belki hepimize dogruyu gösterdi ama kendisini kurban etti. Hayatın gerçek yüzünü gösterdi, dogru yolu tarif etti...

Not; Makale Formatında olmadı sadece dogru yolu'un hangisi oldugu hakkında başımdan geçen kötü bir olayı anlatmak istedim o kadar...

 

Çevrimdışı

Daha gencecik yaşta edilen intiharları anlamıyorum.
Hayatın tüm sorumluluğu omuzlarında bile değilken,bünyeleri kaldıramıyor.
Ben çok okudum intihar mektupları,genç yaşta yitirilen hayatları..
Hiçbir zaman birinden yardım beklememeliyiz.Misal golden gate köprüsünde intihar edip canlı çıkan çocuğun röportajını okumuştum.Biri gelse atlama dese atlamazdım demişti.
Bekliyorsun işte son dakikada hızır eli gibi biri el uzatacak sana diye ama olmuyor.
Daha çok şey söylenebilir yazdığın yazıya.
Güzeldi yazı,beğendim.

Dip not; olayın başından geçtiğini yeni okudum,zordur bir dostu kaybetmek hele ki böyle bir şekilde.