Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.

Alıntı:

“Sırça Fanus'un içinde ölü bir bebek gibi; dıkanıp kalmış biri için, dünyanın kendisi iyi olmayan bir düş.”

Kolaydı ölüm kolay, bir çok yolu vardır çünkü. Küvete girip kesersiniz bileklerinizi ve kırmızı tonlarında bir ebru yaratısınız suyun derinliklerinde; bir kutu uyku hapı, gaz fırını ya da bir ip.Yaşamaksa zordu.Hepimiz için. Yaşamak için bir yol bulmak lazımdı, bir anlam ya da bir amaç.

Alıntı:

“Korkulu bir rüya görmek yerine, uyanık kalmak çok daha iyidir.”

Manik-depresif teşhisi konmuş, hep intihar eğilimleri arasında hayata tutunmuş, Amerikalı bir şair, yazar ve anne Sylvia Plath. Ölmek onun için bir sanat ve bu konuda şiirlerindeki kadar da iddialı. Yazıyor çünkü içinde susturamadığı bir ses var, ölmek yerine yaşamı bir süreliğine yalnızca şiirleri için seçen; yaşadığı toplumun değerlerine yabancı kalmış bir ipek böceği o. Kozasını yırtmıyor sırça fanusun içerisinde çünkü güvende, hayattansa ölüme daha yakın olduğu bir yerde şimdi.

Alıntı:

“Bir kadının bir erkekte bulamayıp da, bir kadında bulduğu şey nedir?” “Sevecenlik…”

Daha kırmızı onun kanı daha; şiirleriyse gölgesi kadar ışıksız kalmış. Tek romanı olan Sırça Fanus yarı-otobiyografik olan tek romanı bu karanlık dehanın. Gençlik yıllarını isimleri ve mekânları değiştirerek, yaşadığı tüm psiklojik deneyimlerle bir araya getirerek bir kitap olacak şekilde renklendir. Bunalım geçiren, nörotik bir üniversite öğrencisinin kendini hayattan nasıl soyutladığını betimler. Kendi geçmişi bir paçasıdır onun, yerel görünümü ve bu kitapla kar gibi örter onun üstünü de.

Alıntı:

“Şiir nedir bilir misin Esther?” “Bir avuç toz…”

Esther Greenwood, ölmekten korkmasa da aslında var olmamak isteyen kurmaca Sylvia Plath oluveriyor kitap boyunca ve kitabın takma bir isimle yayımlanmasından kısa bir süre sonra kendi yaşamına son veriyor. Yaşamak gibi bir sorunu vardı onun ve acı çekmektense ölmeyi yeğledi.

Kadın mükemmelleşiverir ölümle.

Bedeni ise giyinir, zaferin gülümsemesini.

Bir grek ve zorunluluğunun yanılsamasını.

Akar harmanisinin kıvrımlarından, çıplaklığı.

Ayakları ise şöyle der gibiydi;

Çok uzaklara geldik, her şey gidiverdi.

Her ölü çocuk kıvrıldı kaldı, beyaz bir yılan,

Her küçük ibrik, şimdi oysa bomboş.

Geri boşalıverdi, hepsinin en derinliklerine.

Taç yaprakları sanki giyilmiş gibiydi.

Kendini kapayan gülün...

Gece çiçeklerinin endamı, derin.

Koyulaşırken ve kokularla kanarken bahçe.

Ay yukarıda öyle bir gamsız ki;

Kadının kemiklerinin üzerinden gözünü ayırmayan.

O ise böyle şeylere alışık idi.

Sadece karanlıkları ayrışır ve sürüklenirdi.

Slyvia Plath'ın Edge adlı şiirinin çevirisidir.