Kadınlığımı Kaybettim Hükümsüzdür!

Aklımın bir köşesine yazdım seni, ilk gördüğüm an içim gitti. Seni öpmek nasıl olur diye düşündüm ve sevişmek seninle nasıldır? Sonra düşüncelerimi savurdum, utandım ama içim gitti.


Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.



Kadınlığımı Kaybettim Hükümsüzdür!


Gerçekleşmeyecek bir hayal gibiydin. Hep yanımdan gelip geçtin. Biliyorum zaman zaman gözlerimiz birleşti ve biliyorum sen de benimle sevişmek nasıl olur diye düşündün. Sonra düşündüğünden utandın, düşüncelerini savurdun ama için gitti.
Aynı anda aynı heyecan bastı ikimiz de; biliyorum, içimiz gitti….
O zaman fark ettim ne kadar erkekleştiğimi artık, nasıl erkek gibi düşündüğümü, davrandığımı ve kendime şaşırdım. Sonra şaşırmamı tuhaf buldum.
Nasıl koruyabilirdim ki, o zarif kadın yanımı? Hayatla bir erkekten daha çok mücadele içindeyken, mecburen bir erkekten daha çetin savaşlar veriyorken, kadın halimle gece gündüz demeden çalışıyorken, üstelik bir sürü erkek kahve köşelerinde pişpirik oynayarak vakit öldürürken ben üç işte aynı anda çalışıyorken; kadınlığımı ne kadar koruyabilirdim?
Gecenin bir yarısı işten çıkmış eve dönerken kimse asılmasın, bakmasın, laf atmasın diye efeler gibi dayı dayı yürümeyi öğrendiğimde, topuklu ayakkabılarımı çantama koyup botlarımı giymiştim.
Bir ince küfür yerleştirmiştim ağzıma, harbi kız dediler yıllarca, ben henüz 18 yaşındaydım ve bunu iyi bir şey zannettim.
Kendimi korudum sözüm ona hayattan, sanki yaşamın getirdikleriyle baş etmenin başka yolu vardı da, ben mi kullanmadım?
Elbette seçimler yaptım, hiç de pişman değilim ama bedellerini ağır ödedim. Mutsuz olduğum bir evliliği, sırf rahatım yerinde diye, eve biri bakıyor diye sürdürmedim. Kendi hayatımın yükünü aldım omzuma, evet biraz erkekleştim ama onurumdan hiç taviz vermedim.
İçimde yaşayan o kırılgan, zarif ve ince kadın yanımı ne kadar korumak istedimse, o kadar zedeledim. Birilerine aşık oldum, güvendim, inandım, sevdim; eh, onlardan da yeterince darbe yedim! O zaman ben de ekmek param gibi, hayatın içinde her noktada aslanlar gibi dik durmayı öğrendim.
Ve anladım ki; ne yaparsan yap, eğer ellerinde nasır, alnında ter oluyorsa çalışmaktan, kırmızı rujla topuklu ayakkabıyı aynı anda kaldırmıyor bünyen.
Ya o kadınlardan biri olacaksın, zarif, sevecen, kadın gibi, evinin içinde süzülen; ya çıkıp hayata karışacaksın ve bir yerlerde gizli kalacak içindeki o ateşli yosma elbisen.
Ve sonra biri geçecek yanından, onunla sevişmek nasıl olur diye düşünürken bulacaksın kendini. Ne kadar erkekleştiğini fark edeceksin, utanacaksın ama başka çaren kalmamış olacak. Çünkü ne yaparsan yap, hayat üstüne geliyorsa tüm gücünle ve sen direniyorsan; nasırlı ellerinle sarı saçları aynı bünyede bir türlü barındıramayacaksın.
Candan Ünal