Kalbim gözle görülmeyeni sevmiş, gözle görülmeyen aydınlığına aşığı olmuş ömrünün; o yüzden bir türlü vazgeçmeyişi ama hasret de bu gönle reva mı?
Sanki buzdan bir el sıkıyor kalbimi, ince ince uyuşuyor sol yanım. Acaba Azrail mi yokluyor gönlümü? Gitmek iş değil, sen kalacaksın geride ya, bir tek aklım ona takılıyor.
Ben ölürsem, her sabah güneş yerine odana açarım. Hiç haberin olmaz, gölgen olur koynunda yatarım ama ışığı söndürürsün diye korkarım.
Geceydi yine geçtim kapının önünden, ışığın yanıyor mu diye baktım. Sonra döndüm yine bu puslu odama, düşlerimi kanatan bir sigara yaktım.
Hangi aşkın ardına sığınsam seni unutmak için, daha çok bağlanıyorum. Sevdadan dönülmüyor demek ki! Hesabını çıkarıyorum sana örülmüş yılların, evdeki hesap aşka uymuyor ki!
Özlem çekeni bağlar, her kalp kendinden sorumlu ama hiç mi suçu yok hırsızın demiş ya Hoca; hiç mi suçun yok senin de?
Bir kar yağsa aslında şimdi, kapansa bütün yollar, gelmeyişine bir bahanem olurdu. Açardım perdeleri, yapardım kahvemi, düşerdim bir hayalin ardına, fonda usul usul söylerdi Müzeyyen Abla, hasretin de tadı olurdu.
Oysa şimdi yetim kalmış bir bahanenin, cılız avuntusuyla geçiyor günlerim. Acıya söz geçmiyor, hasret zaten isyankar, birlikte çürütüyorlar ömrümü.
Dostlar sağ olsunlar, yalnız bırakmıyorlar gündüzleri ama gece çökünce bitmiyor işkence. Gel unut diyorlar sevenler ama hasret benim kime ne?