Öyle değil ki, çok ve daha çok sevmeliyim seni... Olmazı olur yaparak, biriktirdim sevgimi. İnandım. Seni sevmenin her türlü yolu güzelken; tıkadım sensiz ömür yollarını... Heyecanımı affet! İlk defa aşkla yazıyorum harfleri. Hem bunlarımı yazmalıyım onu da bilmiyorum. İçim öylesine “sen” dolu-ki, sorma! Sana bir sırrımı vereyim mi: seni ilk gördüğüm yerde deniz kayboldu avuçlarımda... Ve ben kıyamet koptu diye saldırırken dört bir tarafa, sen geldin olağanca güzelliğinle. Biliyordum, bana gelmiştin ve yüreğime dökmüştün sevgini... Artık daha çok yaşıyorum mutluluğu ve neden bilinmez sensiz her şey değersiz kalıyor yüreğimde.

Ben, seni “sen” olmak için beklerim/ yanılma!
Bir çöl gibi... Hemde “hüzün” yağan çöl gibi, kavrulurum.


Dökülürüm asi bir sonbahardan, susarım ama kaybolmam asla! Gideceksen, n’olur işkence etmeden, yüreğini almadan... Git(me)!

Öyle değildi ki, çok yakışırdı avuçlarıma ellerin... Sana yüreğimde filizlenip büyüttüğüm aşkımın içinde hangi sevgi çokluğunun bulunduğunu artık anlamalısın. Hani kollarında cenneti taşıdığını söylerdin ya bana, ben de inanırdım. Hadi yine inandırsana, bu sefer en masum halimle gelirim. Olmazı olur yaparak kandır beni; bir ağacın damarlarında usul usul yiyecek arayan karıncanın cesaretiyle gel olur mu? Bir ferahlık gibi doğ içime...

“sevdiğim” de, son kez/ hisset beni!

Öyle bir fışkır ki, yeraltına sığmayan su gibi ez-geç her şeyi... Son duam budur sana; kıyametim sensiz geçen günlerde saklı; bu gece ellerimi yaradana açıp, son kez günahımın bedelini ödeyeceğim! Anlasana seni özleyeli çok oldu; sesine sesim karışmayalı çok bahar devirdi bu yüreğim...

Seni aşk’a emanet edip, sessizce ayrılıyorum...

Ama bil ki, çok ve daha çok sevdim seni...

EMRE ONBEY