Her gece saat sensizliği tek geçerken hep maziyi düşlüyorum...
Ben seni düşledikçe hayat beni ağlatmak için elinden geleni yapıyor !
Önce soğuk bir rüzgar camdan odama sokuluyor ;
Sanki kalbimi soğutmak ister gibi esip duruyor
Ardından yağmur ciseliyor yine aynı cama
Yalnız ıslatmak istemiyor belli ki beni yardıma çağırıyor.
Kendine benzetmek istiyor belkide
Ve ardından büyük bir gürültü ile şimşek çakması ;
Neden ağlamıyorsun sen hala der gibi içimi titreterek...


O an başımı çevirip benim için odamdaki tek değerli şeyi görüyorum
Hani hatırlar mısın doğum günümde hediye ettiğin resmin vardı
Sol üst köşesine öpücük kondurduğun
Ruj izi olan ve benim dokunmaya bile kıyamadığım resmin...

İşte onu görüyorum ve gülümseme kaplıyor yüzümü
Uğruna ölürüm dediğin gamzem soğukta olsa çerçevedeki resmine gülümsüyor
O an hayata bir ders vermek geliyor içimden...

Kalkıyorum tüm hıncımla
Resmini elime alıp o soğuk yağmurlu cama koşuyorum
"Ölüme gülümsemek" ne demek öğreteceğim sana diye haykırıyorum !
Bir şimşek daha ; beni susturmak istercesine ama başaramıyor...
Penceremin ucundayım ve hala gözlerindeyim resminde
Gülümsüyorum
Vücudumun sol köşesi resminin sol köşesini öpüyor
Kalbim sıcacık oluyor rüzgara ve tüm engellere inat...

İşte hayat seni yeniyorum

Terkediyorum seni kalbimdeki sonsuz aşkımla

ve

Ölüme gülümsüyorum !

Elveda Hayat(ım)...