Ben kazandım dedin giderken, oysa ben yenildiğimi ilk karşılaştığımız anda kabul etmiştim. Bunu bilerek sevdim seni!

Bugün;

Bütün kemiklerim kırık. Bunu izah etmenin başka bir yolu yok. Sağlam bir dayak yemiş gibiyim. Akşam oldu ve sonra sabah, uyumadım! Buralardayım hâlâ, senin nerede olduğunu bilmiyorum. Çok kez denedim sorgulamayı bırakmayı. Ama giriştiğim her işte olduğu gibi bunu da beceremedim. Seni düşünerek geçirdim geceyi. Sabahı seni düşünerek karşıladım. Yüzümü yıkarken aynada ahmakça suratıma bakan surata küfrettim, dünyanın seninle dönüyor olmasını kabul etmek saçmaydı. Saçmaladım. Döndüm dolaştım, 25 metrekare alanda binlerce adım attım.

Şimdi;

Acıyan şey, iyileşebilecek bir yara değil!

Farkındayım, farkında olarak fark edemiyor olmak ne kadar da mantıksız! Buna rağmen fark edebiliyor olmamamın açıklamasını yapacak olan sensin!

Sonra;

Elimdekilerin toplamından çıkacak bir sen kalmadı. Bitti, tek gerçek kelime ve anlam bu! Seksek oynarken çizgiye basıp kaybetmek gibi, saklambaçta gizlenmeyi beceremeyip sobelenmek gibi, beş taşı bir avucun içine sığdıramayıp yenilmek gibi, bitti! Bitti. Bundan sonrası yok. Sonrasında olacak olan bir sen yok. Sana benzer bir surat yok. Sen yoksun. Bitti..

Yalan bu! Bitmedi, bitmiyor, bitmeyecek..