Çevrimdışı

Hazrete dil uzatanlar hakkında bazı rivâyetler söylenir durur. Bunlardan en müspetini yazmaya çalışacağız.

Harput'un ilk kaymakamı Şevki Bey, akşamcıydı ve ehl-i keyf bir zattı. Bir yazı geçirmek üzere, Fatih Ahmet civârında Hacı Hilaloğulları'nın bahçelerinden bir bahçe kirâlamıştı. Cuma günleri dostlarından bazıları da bahçeye gider, orada demlenir ve eğlenirlerdi. Yine böyle bir günde biraz demlendikten sonra; ağaçları, kapalı olan manzarası, Şevki Bey'in alkol ile neşelenen ruhunu sıkmış olacak ki, ayağa kalkmış ve etrafta dolaşmaya başlamış, karşıda türbenin tam alt tarafında derenin kenarında yeşil bir düzlük görünce kilimlerin, şiltelerin ve rakı sofrasının buraya nakledilmesini emretmiş. Fakat misafirlerden birisi, türbeyi göstererek "Oraya pek yaklaşmayalım." demişse de Şevki Bey, buna aldırmamış ve müstehzi bir şekilde emrini tekrarlamış. Yemişler, içmişler, eğlenmişler ve geç vakit dağılmışlar.

Ertesi sabah, Şevki Bey, yatağından kalktığı zaman çenesinin eğrilmiş olduğunu ve bir kelime dâhi konuşamadığını hissedince bundan çok müteessir olmuş. Kasabada ve Elazığ'da bulunan tüm doktorlara muayene edilmişse de yapılan tedâviler, hiçbir semere vermeyince bu darbenin nereden geldiğini hemen anlamış. Birkaç gün evinden çıkmamış ve sonra Fatih Ahmet'e giderek türbeyi ziyaret ve af dilemiş. Türbeyi ve yanındaki mescidi tamir, önünde sahaya tasviye ettirerek, türbenin önünde bir çeşme yaptırmış, su getirmiş ve ağaçlandırmış. Bu hizmetlerin karşılığını da az zaman sonra çenesinin düzelmesiyle görmüş.

Bu olayı, Harput'ta bilmeyen ve işitmeyen yoktur. Vaktiyle nahiye müdürü, Harput'taki ziyaretleri (türbeleri) kilitlemiş ve ve ziyâret edilip dilek edilmesini yasaklamıştı. Bu nahiye müdürünün de çenesi eğilmiş, felç geçirmiş ve tekrar türbeleri açtırmıştır. Bu sırada Fatih Ahmet Türbesi'nin kapısı, hiç kilit tutmazmış. Görevliler kilitleyip gider, ziyaretçiler geldiklerinde görürmüşler ki kapı açık. Bu da ayrı bir kerâmet olarak kabul edilir.


alıntı