Çevrimdışı

Düyûn-u Umûmiye Başkâtibi Hasan Şevki Efendi o akşam, dairesindeki işlerini geç saatte ancak bitirebilmiş, neyse ki Yakacık’taki yazlığına gitmek için en son trene yetişebilmişti. Kartal istasyonuna geldiğin de etrafta kimsecikler kalmamıştı. Yatsı ezanları okunuyordu. Yakacık’a gitmek için bu saatte nereden fayton bulacaktı? Yaya gitmek en az iki saat sürerdi. Biraz ilerde zaptiye karakolu vardı. Oraya gidip vaziyeti anlattı. Hemen etraftaki kahvehane leri araştırdılar ve biraz sonra, bir ayağı topal, genç bir arabacı geldi. Hasan Şevki Efendi hemen faytona atladı ve Yakacık’a doğru yola çıktılar. Adam, gecenin bu vaktinde önüne çıkan zoraki işten pek memnun olmamışa benziyordu. Hırsını atlardan alırcasına insafsızca kamçılıyordu. Derken bir yokuşun başında atlar durdu. Daha yarım saatlik yol vardı. Şevki Efendi arabacıya yaklaştı ve:-Bırak dinlensinler, sonra hiç yürümezler... diye bağırdı.

Arabacı, bu zoraki müşterinin kendisine böyle bağırmasına gayet sert karşılık verdi. Arkasına dönüp yüksek bir sesle:-Beyefendi, ömrümde şu yaptığım gece seferi gibi hiçbir şey bana bu kadar zahmetli ve ağır gelmedi. Beş sene askerlik ettim beyefendi... Hem de ne askerlik!.. Balkan harbinde Lüleburgaz bozgunu... Çatalca müdafaaları...Sonra Kafkasya seferi... Nihayet Çanakkale... Lüleburgaz bozgunu kıyamet gibi bir şeydi. Sanıyorduk ki, artık bu dünyanın sonudur. Günlerce aç, susuz, gah tepelere tırmanarak, gah bayırlardan yuvarlanarak, yol kaybolmuş, akıl baştan gitmiş, gözler dönmüş, nereden gelip nereye gittiğini bilemezsin...böyle bir halde...İstanbul’a nasıl geldik, hatırlarsınız. O zaman, sizin gibi bey efendiler bize hakaret ve nefretle bakıyorlardı. Fakat çok geçmeden, karnımız yarı doyup yarı doymadan, aklımız tamamiyle başımıza gelmeden İstanbul üzerine yağan güllere doğru koştuk. Aydınlık olsa da size kollarımı ve göğsümü göstersem, ne delik deşik, şaşar kalırsınız.Bu vaziyette cephedeyken, son seferberlik çıktı. Bizi Çanakkale’ye sevkettiler. Ah Çanakkale...Gözüm Çanakkale’de. Siz orasını, aylarca siper içinde kurşun, gülle, bomba sesi dinlemiş kimselere sorun. Ne yazık ki düşman kaçarken ben bulunamadım. Çünkü birgün siperimize düşen bir top mermisi bacağımı parçaladı. Beni önce hastane çadırına, sonra da cephe gerisine aldılar. Aylarca hastanede yattıktan sonra terhis ettiler. Şimdi harp devam ediyor. Ayağım sağlam olsa hemen cepheye giderim.” Dedi.Bu bacağı sakat arabacının sesinde haşmet ve mehabet vardı. O söyledikçe Şevki Efendi küçülüyor ve bir toz zerresi gibi titriyordu. Anlattıkça yükseliyor, genişliyor, bütün geceyi istila ediyordu. Hayatı İstanbul’da, Düyûn-u Umûmiye Kâtibi olarak geçmiş olan Hasan Şevki Efendi, bu geceden sonra düşündü ki;“Memleketin her tarafı böyle kahramanlarla doludur. Yarın büsbütün dolacaktır. Birsine iş verirken korkacağız ki, o kahramanlardan biri olmasın. Birisini azarlarken düşüneceğiz ki, belki Çanakkale harbinde döğüştü. Bir sandalcının başına yumruğumuzu indirirken birden hatırımıza gelecek ki, belki Yemen’de yaralandı. Bu vatan müdafaası için canını hiçe sayan milyonlarca kahraman, harpten sonra sade birer vatandaş olarak aramızda dolaşacak. İşte bunun için, her karşılaştığımız vatandaşa hürmet gösterelim”