Çevrimdışı

Akdeniz’de Barbarosların hakimiyet kurmaya namzet olduğu seneler. Türk korsanlar, Hristiyan gemilerine göz açtırmıyorlar. Bir Rodos Galisi (Büyük savaş gemisi), Malta açıkların da bir Türk kalyonu ile karşılaştı. Amiral, üzerlerine doğru hızla gelen bu kalyondakilerin kim olduğunu aklına bile getirmeden gevrek gevrek gülmeye başladı:-Bunlar da pek acemi çaylaklara benziyorlar. Üzerimize geldiklerine göre kim olduğumuzu bilmiyorlar galiba!Aynı anda Türk kalyonunda Sinan Reis, İlyas Reis ve arkadaşlarını şehid eden Amirali yıllar sonra karşılarında gördükleri için Allah’a şükürler ediyorlardı. Rodoslular, Türk gemisine iyice yaklaştıklarında, ön ve kıç kamaralarda dolaşan, mizane ve trenketedeki başları sarıklı ve mendilli insanları gördükten sonra:-Bunlar Türk denizcileri!.. Zorlu bir mücadele olacağa benzer... demekten kendilerini alamadılar.

Amiral, Türk gemisiyle aralarındaki mesafenin birden kısalmış olduğunu gördü. Buna rağmen Türkler hareketsiz ve sessizdi. Hiçbir kavga hazırlığı da görünmüyordu. Oysa Sinan Reis, avının üzerine doğru süzülüp, müsait anın gelmesini bekliyordu. Kısık bir sesle emirler veriyordu. Derken bir emir daha verdi ve kıvrak Türk kalyonu, nerede ise Rodos gemisinin kendisini ortadan biçeceği kadar önüne düşmüş iken ani bir manevra ile yan taraftan koca galiye rampa etti. Leventler, Allah Allah nidalarıyla sessizliği yırtarak, önde Sinan Reis olmak üzere bütün leventler Rodos gemisine tırmanmanıverdiler ve neye uğradığını anlamaya fırsat vermeden Rodos şövalyelerini biçmeye başladılar. İçlerindeki cihad aşkı ve İlyas Reis’in intikam ateşi, kollarına bükülmez bir kuvvet veriyordu. Sayılarının çokluğuna ve zırhlara bürünmelerine rağmen, Rodos şövalyeleri yarım saat sonra sağa sola kaçmaya başlamışlardı. Direnmeye çalışan bir kaç Rodoslunun daha işi bitirilirken, iki levent Amirali sürükleyerek Sinan Reise doğru getiriyorlardı. Amiral, palasından kan damlayan, üstü başı yırtık avdan dönmüş bir kartalı andı ran Sinan Reisi görünce titreyerek ayaklarına kapandı, af dilemeye başladı:-Affedin beni efendim, size ağırlığımca altın ödeyeyim!-Dünyanın altınını versen yine de senin Müslümanlara yaptıkların affedilmez amiral! Zayıfları merhametsizce avlayan sırtlan, şimdi cesur aslan karşısında tir tir titriyordu:-Türkler yüce gönüllüdür, af dileyeni affeder, canımı bağışlayınız!-Böyle İslam düşmanlarına acınmaz. Aydın Reis, asın şunu mizane direğine!Aydın Reis bu emri yerine getirmek için ileri fırladı. Amiral son bir ümitle inledi. Sinan Reis:-Bre soysuz, sen yüzlerce gemi, binlerce askerle Osmanlı köylerine saldırıp Müslü manlara zulmederken onlara acıdın mı? İlyas Reis’e acıdın mı?-Siz Türkler bizim gibi değilsiniz. Affedicisiniz. Bağışlayıcısınız. Sizleri bilemedik.Sinan Reis bu kadar yalvarma ve inlemelere dayanamadı:-Bu solucanı denize atın. Yüzerek kendini kurtarabilirse kurtarsın!Aydın Reis bu amansız Müslüman düşmanına acımayı yersiz buluyordu. Sinan Reis emrini tekrarladı:-Aydın kulaklarını aç! At şu adamı denize!Aydın Reis ilerledi. Bu adamı denize attılklarında yüzerek karaya çıkacağından emindi. Amirali iki eliyle kaptığı gibi havaya kaldırdı ve denize fırlattı. Adam denize düşer ken boğuk bir feryat kopardı ve sulara gömüldü, bir daha da çıkmadı. Düştüğü yerdeki sular köpürmüş, karışmıştı.Murat Reis, Aydın Reis’e yaklaştı ve:-Niçin öldürdün? Diye fısıldadı-Reis bana, onu denize at dedi, attım-Ama atarken karnına bıçak sok demedi-Sokma da demedi. Ama sen yine de görmemiş ol.İki deniz kurdu karşılıklı gülüştüler. Müslümanları sinsi ve kalleş bir düşmandan kurtarmışlardı.