Anadolu kapılarının bize açılması, 1071 Malazgirt Zaferiyle olmuştur; ancak bu coğrafyayla tanışıklığımız, bundan yaklaşık 7 asır öncesine dayanır. İlk defa 395’te Avrupa Hunları ve ardından 516’da Sabarlar’ın yaptığı akınlarla Anadolu yolu bize açılmaya ve burayı fethetmek tutkulu bir ideal haline gelmeye başlamıştır. Anadolu serüvenimiz, İslâmiyet’e girdikten sonra, gaza ülküsü istikametinde, Abbasî Devleti’nin hizmetindeki Türk komutanların, Uç bölgelerinden (Avâsım) giriştikleri akınlarla yüce bir mefkûre keyfiyetini alacak ve dinî bir muhteva kazanacaktır. Abbasî idaresindeki komutanların açtığı çığır ve hazırladığı zemin, en fazla Selçukluların işine yaramış ve onların Anadolu’yu yurt edinme gayesini kolaylaştırmıştır. Selçuklular adına ilk seferi, Çağrı Bey 1015’te gerçekleştirecek ve Anadolu’nun, ideal bir vatan olabilme açısından, aranan bütün özelliklere sahip olduğu neticesine vararak; bundan sonra daha da yoğunlaşacak olan akınlara bir bakıma yön verecektir.
Karahanlılar ve Gazneliler’in ağır baskısından yılan ve kalabalık Oğuz göçmen kitlelerinin akınına uğrayan Selçuklulara Çağrı Bey, seferden dönüşünde çıkış yolu olarak Anadolu ufuklarını şu sözleriyle göstermişti:
“Biz, buradaki güçlü devletlerle, yani Karahanlı ve Gazneli devletleriyle mücadele edemeyiz; ancak Horasan, Azerbaycan ve Doğu Anadolu’ya gidip oralarda hükümran olabiliriz. Zira oralarda bize karşı koyabilecek hiçbir kuvvete rastlamadım.”

Çağrı Bey’den aldıkları talimatlar doğrultusunda Selçuklular, “rüzgâr gibi uçan atlılar” sayesinde, âdeta coşkun bir sel gibi, Türkistan’dan Anadolu önlerine birbiri arkasına akmaya ve küffar kapısını dövmeye koyulmuşlardır. Önceleri, keşif hareketi vasfını taşıyan bu akınlar, Tuğrul Bey’le birlikte, fetih ve tamamen yurt edinme gayesine dönüşecektir. Artık Anadolu, cihan hâkimiyeti mefkuresinin ve İslâmiyet’i kıtalar ötesine yaymanın adı olan, i’lâ-yı kelimetullâh davasının en önemli ayağı mevkiine yükselecektir.