Ben veda etmekten yana olmadım hiç hayatımda. Vedalar beni buldu. Ne güz dinledi beni, ne ilkbahar. Kimse demedi ‘hazanda sarı yapraklar misali sen de düşme’, demedi hiç kimse, ‘ ilkbaharda bir papatya ile beraber aç yüzünü güneşe’ Yüreğimi açtım ben herkese, ne büyük gözettim ne küçük, sevdim yaratandan ötürü yaratılanı gönlümce. Dağıttım tüm sevgilerimi önüme gelene. Duygularımı da açığa vurmak hiç zor olmadı yaşadığım sürece ve Tanrı’ya şükrediyorum, yüreğimin içine bakınca hala ölene dek dağıtabileceğim sevgi çokluğunu görünce. Yılmıyorum! Yılmayacağım da! Gelsin tokatlar üst üste, kimden gelirse. Ben hatalı değilim düşününce. Biliyorum kalbimi biliyorum ruhumun derinliklerini, kimse anlamasın isterse. Zaten, vedalar bana göre değil, gitsin kim giderse, gönlünden atsın beni yaklaştırmasın hiç yanına isterse. Fark etmiyor artık sevme şekillerini yüreğinizde çok çeşitlendirince. Aslında son görüşmelerden de yana değilim, nedenine gelince; içimi dağlar kor bakışlar sevdiklerime veda edince. Çoktan bıraktım ben vedalarımı, çoktan unuttum sevdalarımın arkasından ağlamayı ve ağlamıyorum artık, sessiz gidenlere çünkü el sallayamıyorum. Bir hazine sandığım var herkesi her şeyi her sevdiğimi her sevdamı her üzüntümü her sevincimi her kederimi her ağlayışımı her gülüşümü her inleyişimi her kara geceyi ve her mavi sabahımı ayrı ayrı paketleyip özenle yerleştiriyorum içine Ve… Geriye dönmeyesiye kocaman bir kilit vuruyorum üstüne. Zaman zaman kanım durmuyor, açıp bakıyorum içine hangi sıkı bağlanmış paket gülüyorsa yüzüme onu açıyorum ve kâh ağlıyorum geçmişime, kâh gülüyorum geçmişimdeki darbelerime bazen de sessizce bakışıyoruz bir geçmiş paketimle seyrediyoruz birbirimizi uzun uzun, konuşmaya mecal olmuyor lacivert bir gecede. Zaman duruyor o anlarda ve ne varsa o anlarda kısa bir büyülü an yaşanıyor gizliden gizliye. Kırıntılarını toplamak kalıyor ardından yıkılmışlıkların ve geç saatlere sığdırılan bu seremoni de, ya bir Şehrazat Süiti imdada yetişiyor ya da Mistik Dream’s tutuyor ellerimden ve çekiyor daldığım derin sessiz sohbetimden dönüyorum Mavi Dünya’ma yeniden. Gidenlerin hatırlamalarını hayal ediyorum, bir merak başlıyor aniden ve ‘ne deli’ydik diyorum bazen. Bir gülümseme kalıyorsa dudaklarımda küçük bir çocuk misali, üzüntümü açmamak üzere yeniden özenle paketleyip koyuyorum sır sandığıma, hazinelerime kimse dokunmasın diye. İnsanız işte hepimiz, hayatımızdan gelip geçenlerimiz; ne kadar üzülseniz ya da üzülmeseniz bazen silik bir iz bırakıyorlar bazen de derin bir iz… "ZAMANIN SİLEMEYECEĞİ ANI, ÖLÜMÜN SİLEMEYECEĞİ ACI YOKTUR" KALIN SAĞLICAKLA...
05 Mayıs 2008, 15:10
Benzer Konular 
Normal
