Gün geçmiyor ki düşünmeden, söz geçiremiyorum yüreğime seni özlüyorum. Bu, birbirimize benzediğimizden belki. Hala hava karanlık erken akşam çöküyor ve zamansız yıldırımlar düşüyor üstüme. Ruhumun bedenimden önce eridiğini hissediyorum ondan önce ölecek anlaşılan ve kaçınılmaz bir son bu alnıma yazılan sensizlik etrafımı iyice sardı kurtulamıyorum bu prangadan.Bunca yıl yaşamışlığımdan ve hayattan payıma düşenden ellerimde kocaman bir hiç olan şimdi durmadan kanayan bir yüreğim kaldı. Ben buradayım diyebilen bir ses tek beni anlayan. Dönen bu çarkların arasında gururumdu kırılan değmedi yüreğime senden başkası inan.Sevilmişsindir çok zaman; dostların arkadaşların da vardır, hatta seviyorum diyen bir sevgilin vardır belki kim bilir, ne önemi var bunların şimdi geride kaldı her şey, kocaman bir hüsran bıraktın ardında. Sen dönme geriye uzat ellerini geleceğe, tut yeni bir yüreği, gömdün giderken sevdamızı da benimle beraber ebediyete.Soruyorum kendime zaman, zaman, senin de aklına geliyor mu soruyor musun kendine böyle mi olmalıydı? Diye. Sanmıyorum taş taşıyorsun artık ellerinde yüreğin yerine.Öyle anlarım oluyor ki hala niçin yaşadığımı nasıl hala nefes alabildiğimi bilmiyorum. Hiçbir şeyin anlamı yok artık. Gidebildiğim en yüksekdağlara çıkıp haykırmak, ağlamak ve belki duyarsın sesimi dayanamaz gelirsin dönersin geri diye hayal edebiliyorum artık yaptığım sadece düş kurmak sen gitmemişsin gibi…Kandırmak bu sadece kendimi kandırmak biliyorum.Kimseye seni anlatmadım. Anlatamam da artık. Sen varken Mavi Dünya’mda anlatmadım, biliyordum sanki gideceğini. Şimdi anlatsam gülecekler hiç inanmayacaklar yine düş görmüşsün diyecekler yüzüme söylemeseler de ardımdan. Ya da; Deli diyecek en yakın dostlarım bile kızacaklar, tanımadıkları seni lanetleyecekler belki de eskittiğin bu sevgiyle beraber ve neden niçinlerini soracaklar bana bir, bir cevap alamayacaklar susacağım, sır kalacaksın bende yüreğimde sonsuza kadar.Kaçmak istesem yalnızlığımdan, nereye kaçacağımı bilmediğim buraları da terk edemiyorum, yo hayır yalan bu gitmek istesem giderim aslında gidersem terk edersem burayı da sanki seni tamamen kaybedeceğim çünkü hala kokun var odamda ve izleri var dokunduğun eşyalarımda. Burayı terk etmek seni toptan silip atmak olurdu ki ne yüreğim ne ruhum buna izin vermiyor çünkü sen yaşıyorsun bende hala her an aklımda, yanımda olmasan da. Ben hayatın bana sunduklarıyla kabul ediyorum gidişini ama beynimin kuytu köşelerinde hep bir soru işaretiyle yaşayacağım. Beni hiç mi sevmemişti acaba? Diyen ve yüreğimin en derin yerinde hep bir ateş yanık kalacak alev, alev kızıllığını sürdüren. Ve hep bir yanım eksik kalacak soranlara, çünkü öldü diğer yarım diyeceğim.Yanılıyor muyum? Hayır yanılmıyorum. Bazen sahilde dalgalarla konuşuyorum ve farkında olmadan öfkeyle denize taş atıyorum, sanki içimde biriktirdiğim nefretleri kusar gibi; bazen de pencereme konan bir minik serçe ile dertleşiyorum. Sonra bazen sanki tıpkı masallardaki gibi, ya da filmlerdeki gibi aniden bir düş görüyorum büyüleniyorum. Uyanmak istemiyorum derin uykumdan ve şimdiye kadar çözemediğim, nedenlerine akıl erdiremediğim her şeyi yeniden irdeliyorum. Hayatımın oyunu bu yeniden sahneliyorum ve arka arkaya açıyorum perdeyi. Niçin gülerken ağladığımı, yüreğimi sıkıştıran o ağır taşın nereden geldiğini, en mutlu anlarımda bile hiç kalbimin çarpmaması, çevremde yüzlerce insan varken kendi içimde yalnız oluşumu, yıldızların parlaklığının niçin gözlerimi kamaştırmadığını, güneşin niçin beni ısıtmadığını anlıyorum. Birden hiç ağlamadığım kadar ağlıyorum. Belki de kabullenmek istemiyorum neden gittiğini. Bunca yıl alıp verdiğim nefeslerimin boşa olduğunu ve aslında yaşamadığını anlıyorum. Eksik kalan bir yanım var ya? İşte "O" SENSİN. Her şeyim oldu belki. Ama "SEN" yoksun. Uyanıyorum bu bitmeyen uzun uykudan! Anlıyorum SEN yoksun! Biliyorum artık "SEN" eksiksin. Yanımda olsaydın eğer bütün günahları göze alabilirdim. Ama yoksun. Şimdi geri dönülmez bir yoldayım senin ardından bekliyorum bir avuç toprağı nasibim olan.
05 Mayıs 2008, 14:14
Benzer Konular 
Normal
