Çevrimdışı

Gözlerimi kapattım.
Çünkü aklımdan geçenleri ancak o zaman görebiliyordum. Önce annem geçiyordu son sürat, ardından babam, sonra dostlarım, sonra dost bildiklerim, sonra günahlar, sonra kadınlar...

Aklım bir sırat köprüsüydü ve düşündüklerim yüz kilometre hızla geçiyordu. Ben günahtım gözlerimi kapattım. Aklım yeşil bir trafik ışığı gibiydi, kimse kalmadı...

Yalnız kaldığında, daha bir yabancı oluyor insan kendine. Birde perdeler kirli olmasa, birde pencereler buğulanmasa daha bir sıkı sarılacağım hayata ve diyeceğim ki;
-Lan göt sen kimsin ben kimim, reva mı bu bana, yakışır mı sana? götsün ve ağzıma sıçıyorsun...

Yoruldum, koşmaktan değil sürünmekten.
Sıkıldım bukalemun olmaktan, sadece bir rengim olsun istedim hep, o rengi bana resim öğretmenim versin istemedim. Tanınmamış bir ressamın portresine rüzgar olmak istedim, ben hep istedim sadece istedim çünkü nankördüm çünkü gözlerim kapalıydı çünkü gözlerim kapalıyken daha cesaretliydim, daha gençtim, daha ölümlüydüm, ben her şeyi uyurken istedim, hep rüyamda istedim;
Çünkü rüyalar hep sahteydiler, o yüzden ben seni gözlerimi kapattığımda hiç istemedim...

Harun Tolga Peker

__________________

kar havası gibisin dışarda, içimde elmanın dişlenişi.