[N999]

Seni seviyorum işte, en basit, en sıradan, en yalın haliyle… Özellikle sıradanlaştırıp üstelik, hiç üstüne varmadan seviyorum. Çok özel sevdalarım oldu ve en çok onlar yaktı canımı diye, bu sefer sadece seviyorum.


Elimi vicdanıma koyup soruyorum, huzurlu mu diye? Gülümsüyor! Seni böyle sevmenin keyfi bir başka!

Ardına bakmadan, bir şey beklemeden, hiçbir şey eklemeden, usulca ve en sade haliyle; seni seviyorum. İçimi saran bu tuhaf duyguya başka isim aramak saçma geliyor. Aşk, tutku, ihtiras ya da her neyse sıfatları, hepsinden sıyırıp hislerimi, basitçe seviyorum.

Karmaşık, üstü süslenmiş, gereksizce sahiplenilmiş, kıskançlıklarla bezenmiş bir kalbin atışıyla değil; en yalın haliyle seviyorum.

Senden önce yaptığım tüm sevda yolculuklarından elimde kalanlara baktım. Hepsini bir bir sıraladım aklımın raflarına. En ihtiraslısından, en umarsızına hepsini inceledim, baktım, yazdım. Analdım ki; çoğu sadece sevmek olamamış. O yüzden hırçınlaşmış yüreğim…

Hep bir bekleyişe karışmış sevdam, hep bir karşılık beklemişim hissettiklerime. Ben ne kadar seviyorsam, o da o kadar sevsin demişim. Hatta o daha çok sevsin istemişim. Ben bir adım gelirsem, o bin adım gelsin diye beklemişim.

Sonunda yaprakları kurumuş çiçeğin, ömrü kısalmış çünkü o da hep benim gelmemi beklemiş. Direndiğimiz kadar eskimişiz, sonunda birbirimizi eskitmişiz.

O yüzden ben seni sadece seviyorum. Önünde, ardından bir şey beklemeden, yanında başka süsler istemeden…

Seni sen olduğun için değiştirmeden; kendimi kendim gibi senin için değiştirmeden; bütün doğru şartları sağlayıp gönlümün kalesinde, seni seviyorum basitçe….

Bir tek sen değilsin dünyada veya bir tek ben değilim son kalan, herkesin yeri doldurulur. Bunu bilerek ama asla hırpalamayarak ilişkiyi, senin senden başka suretin olduğunu bilerek üstelik, sadece seviyorum. Kaç kere sorsan aynı cevabı alırsın gönlümden: Seni seviyorum, o kadar!

Candan Ünal