IRCForumları - IRC ve mIRC Kullanıcılarının Buluşma Noktası

Yüzyıllar içinde, büyük aşıkların pek çok hikayesini duymuş ve okumuşuzdur. Hatta ünlü Hint destanı Mahabharata’da, dünyanın neden var olduğu sorusunun cevabı aşktır!

Hepimizin aklına isimleri kazınmış büyük aşıkların hikayelerini düşündüğümde, aklıma bir soru takılır. Mecnun çöllere düşmeseydi, Ferhat dağları delmeseydi; yine de Leyla ve Şirin onları bu kadar severler miydi? Adem, yasak elmayı Havva için koparmamış olsaydı, bizler yine de var olacak mıydık?

Günümüze dönecek olursak, bir kadın olarak, bir erkeği yürekten sevmemiz için, onun uğrumuzda yaptıkları kıstas değil midir? Her ilişki için geçerli olduğunu söylemiyorum ancak bu farkına varmadığımız bir durum olabilir mi?

“Sevdiğinle değil, seni sevenle evlen” sözünü duymuşsunuzdur. Bu sözün altında yatan fikir, seni seven biri, öyle şeyler yapar ki, sonunda kendini nasılsa sevdirir düşüncesi değil midir? Başkalarına yapıldığında komik bulduğumuz, hatta alay etiğimiz jestler, bize yapıldığında yelkenlerimizin suya inmesine sebep olur.

Sevildiğimizi gördüğümüzde, içimizde oluşan o keyifli duyguların adı sevmek midir, yoksa egomuzun okşanması mı bize o hazzı verir? Sadece sevildiğimiz ve bir erkekten güzel hareketler gördüğümüz için kalbimizin yağları eridiğinde, sevdiğimizi zannetmek; ileride yaşanacak büyük hayal kırıklıklarına sebep olabilir.

Sevilmek, hepimiz için son derce keyifli bir duygu olmasına rağmen; sevmeyi bir duruma bağladığımızda, gerçekten sevebildiğimize emin değilim.

Sevme kapasitenizi geliştirmek, kalbinize bu egzersizi ne kadar yaptırdığınızla ilişkilidir. Sevmek eylemi, öğrenilir. İşe kendinizi sevmekle başlarsınız, sonra çevrenizdekileri seversiniz. Ne kadar çok sevebilirseniz, o kadar büyürsünüz.

Biraz düşünürseniz, aslında ne kadar sevgiye aç büyümüş olduğumuzu bulursunuz. Ataerkil toplumlarda oluşan otoriter baba kavramı, pek çok kız çocuğu için sevgi dilenciliğinin başladığı noktadır. Çoğumuz sevgisini gösteremeyen ailelerde büyütüldük çünkü onlara da öğretilen buydu.

İşte o yıllardan beri, içimizde hiç büyümeyen bir çocuk var; sevilmeyi bekliyor. Önce almak ve gerekiyorsa vermek fikrindeyiz. O yüzden kendi içimize yolculuklar yapmak, kendimizi keşfetmek bu kadar önemli. İçimizdeki gizemleri çözdükçe, ruhumuzun da dinginliği artacak. Daha fazla sarılacağız hayata, daha çok üreteceğiz ve hiçbir şarta bağlı kalmadan tüm benliğimizle yaşayacağız. O zaman gerçek özgürlükle tanışacağız. Anlayacağınız, biz sevilmek derdindeyiz; oysa bir kalbin asıl ödevi sevmeyi öğrenmektir!

Candan Ünal