Nargilenin dumanına boğulmuştu
kadınlığım.
Maskesi düşen sözlere,
ezilen ruhlara,
titreyen bedenine uzak sandığın,
tenime rağmen.
…
( Çocukluğumdan kalma bir şeker alıyordu bedenimin titreyişini ellerimin arasından… )

III –

Bil ki;
anlamı yoktu seni isterken
dur! diyen sözleri(mi)n.
Engellerim yoktu.
…
Kuşanmışken
en derin yaralarıma sebep acılarımı,
karşında dimdik durduğuma bakma!!
…

IV –

Ama sen yine de
boş ver
ve hiç durma (vur) kaç!!
…
Tek soru dahi sormadan,
sadece kaç
göz bebeklerimden.
…
V –

Sen,
sana geldiğim ilk an sonrası kilitlendiğim
sessiz bir oyunun ilk sahnesindeki
tek kare resimde;
suflesini alamamış bir oyuncu şaşkınlığıyla
bekleyişin,
titreyen bedeniyle
ürkekliğinin,
ve sırılsıklam sen kesen kadınlığımın,
ebedi suskunluğu olarak kal.