‘Seni ben ellerin olsun diye mi sevdim?’
diye başlıyor bir acı'ya daha Müzeyyen Senar,
her şeye geç kalan ben
ölüme yetişmeye çalışıyorum sanki acelem var gibi
bu ses eşliğinde,
sanki sonunda sen varmışsın gibi..
Müziği kısıyorum biraz,
Yüzünü anımsamaya çalışıyorum
hani şu aslında hiç aklımdan çıkmayan
ve anımsamaya çalıştığım yalanıyla kendimi avutmaya çalıştığım yüzün.
Gözlerinin yüzüme bir gün çevrilebileceği hayalinin bulutlarda kalmamasını diliyorum
ve fonda ki müzik beni yavaş yavaş,
zehir gibi sinsice öldürüyor.
Ses yükseliyor ayarıyla oynamadığım halde
duymamı ister gibi
gerçeği o da biliyor gibi
diyor ki, ben diyormuşum sanki sana,
düşün o kadar acıtıyor canımı
‘ömrüm seni sevmekle nihayet bulacaktır.'
Haklı, biliyorum bir insan bir defa sevebiliyor
yada ben başkasını sevemeyecek kadar kör oldum sen dışında bir yüze.
Müziği açıyorum sonra,
bırakıyorum sinsi sinsi kessin bileklerimi..

Sesin geliyor aklıma
sesin aslında hiç çıkmıyor aklımdan
bu defa müzik kendiliğinden kısılıyor,
seni duymamı ister gibi
seni duymaya ihtiyacım olduğunu biliyormuş gibi.
Acıkıyor kulaklarım sesine,
müzikten şikayetçide değilim, asla!
Yalnız bu ses fon da kalsa
ve sesin, hep yanımda olsa
bana masal anlatsa, sevmesini de istemiyorum bak.
Ben bizi seviyorum hem,
yetmez mi?
Bak ne diyor ses;
‘sevmekten kim usanır?’
Ben usanmam..


Keşke ömrüm boyunca tekrar etse sesin kulağımda,
belki o zaman da bir Müzeyyen Senar okunur fonda..

Gamze GEDİK



Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.