[Adrasteia]

Ben bir yolda,uzağa giderim yavaş yavaş,
Ne arkamdan çağıran ne de seslenen olur.
Ölüm! Bana rüzgarlar gibi sessizce yaklaş
Belki meçhul bedenim o zaman huzur bulur.

Yollar uzun,nerede biteceği bilinmez
Hiçbir gayemiz yokmuş gibi gidiyoruz
Gidenler bilir ya,bir daha geri gelinmez
Sona doğru mum gibi eriyip bitiyoruz.

Vakitler belli,geri sayımdadır saatler
Belki ölüm bana bir cenk sesiyle gelecek
Olacak tutulmayan sözler yada vaatler
Sonumuz Azrail’in nefesiyle gelecek.

Kara toprakların içinde sessizce yatarken
Düş göreceğim,irem çiçeklerini koklayıp.
Cennette nur nehrine dalmak varken
Ne edem ruhumu,fâni bedende saklayıp.

Tahta odamın camında yeşil bir perde var
Perde ki kapatmış dışarısı görünmüyor.
Sadece mazide kaldı ki o yaşananlar
Öldükten sonra artık hatırda canlanmıyor.