[MoHaC]

İstanbul seninle İstanbul’du
Seninle yıllar boyu mevsim bahardı
Bir gün uzaklaşsan bu şehirden
Ben ağlardım, İstanbul ağlardı

Sen gelince güller açardı içimde
Seninle yaşardım İstanbul’u günler boyunca
Pırıl pırıl altın saatler geçerdi bir bir
Sonra tarifsiz garipliğim başlardı akşam olunca

Yanında bütün zamanlar korkunç güzeldi
Ellerini bulurdu ellerim eski bir masada
Öylesine bir bütündük seninle anlatılmaz
Kahrolası yollarımız ayrı ayrı olsa da

Akşamlar en kahırlı ayrılıktı bilir misin
Boyuna gideceğin o rezil ânı düşünürdüm
Ve batan güneşle sen gözden kaybolunca
Kahrolurdum, iliklerime kadar üşürdüm

Yaklaşan akşamla koyulaşırdı gözlerin
Yüzüne anlaşılmaz bir hüzün çökerdi
Sonra o en unutulmaz dakikalar bir köprüden
Dopdolu otobüszler gibi geçerdi

Ve giderdin o rezil ayrılık saatinde
Dudaklarında en hüzünlüsü ile türkülerin
Solardı İstanbul’un renkleri bir bir
Boynu bükülürdü içimde yeni açmış güllerin

Ümit Yaşar OĞUZCAN