"İkimiz de isteseydik eğer, büyük bir aşk yaşayabilirdik" demek yanlış.
Çünkü ikimiz de istiyorduk ve biliyorduk bunu.
Ama başka güzel şeyleri de vardı ikimizin, ikimizin dışında...
Ve biliyorduk ki, onları daha çok istiyorduk. O başka şeyler gibi olmak
istemiyorduk belki de, belki de yegane sebep buydu, bilemiyorum,
kafam karışıyor bunları düşününce.

Aramızda, 'buhar'dan oluştuğunu sandığımız duvar, 'gerçek hayat'ın ta kendisiymiş meğer,
bunu da şimdi anlıyorum.
Ve biz, bir kararın eşiğine gelmiştik:
İkimizin de her buluşmamızda,
her zaman gördüğü,
karşımıza çıkan o duvarı artık dayanamayıp
işaret ettiğimizde,
ya o duvarın bir parçası olacak,
ya da sonsuza kadar ayrılacaktık birbirimizden.
O bunu biliyordu
ve bu kararın eşiğine gelmemizden korkuyordu.
Şimdi şimdi anlıyorum bunu...

Bense, aşkın, diğer bütün aşkları yeneceğini sanıyordum, aşkın, ''HER ŞEYİ'' yeneceğini..