Siz hiç terk edildiniz mi?
Ben terk edildim.
Annem ve babam daha ben doğmadan kararlaştırmışlar,

sonrasında da 'terk' koymuşlar adımı.
Gün gelir büyürsem umuduyla, alışık olmalıymışım bu isme,

canımı yakmasın diye.
Nafile!
Bütün ayrılıkları sineme çektim, sakladım hepsini, büyüttüm usulca ve gönderdim hepsini yokluğa.
Sadakat midir bu bilmiyorum ama bir tek terk kaldı koynumda yılanlarla.
Üzdü, acıttı, kahır doldurdu da yine de en çok kendisini sevdirdi.
Yalan yok, çok sevdim bense, kıyamadım yüzünün masumiyetine.
Kalbimi verdim ki gittiği yerde üşümesin diye.

Evet, terk edildim.
İlk olarak bütün hüzünleri ektim yüreğime,
Sonra Allah'ın şerrinden korka korka ana avrat küfrettim pişmanlıklarıma.
Yılmadım.
Daha da pişman oldum.
Ama son kurşun sıkılana kadar ilerledim kendi sıratımda.
Ve sonra,
Sonra ne mi oldu?
Hiçbir şey.
Yine ben hayatta kaldım. O'ysa, "hayatta kalmam" diye diye harcadı kendini paralı vücutlarda.
Terk edildim ve çok iyiyim.
İsmimin en tepesinden atladım aşağıya, ölmedim.

Siz hiç aldatıldınız mı?
Ben aldatıldım.
En çok da kendi kendimi aldattım.
O var dedim, seviyor dedim, aşk işte o dedim, herkes gider o mutlaka kalır dedim.
Ve öyle bir inandırdım ki kendimi,

şimdi sorsanız yine 'evet' derim, 'sevdi, çok sevdim!'

Siz hiç misiniz?
Ben hiçim.
Bu hiçlik, hayatım boyunca benle kalacak olan tek bencilliğim.
Bu yüzden, aldatıldım ve terk edildim.
Olsun.

Unutmadan, daha tanışmadık değil mi?
Söyleyeyim;
Ben hiçim ve bütün aşkların pimini elinde tutan o el benim.
Selam ederim...