Hayat her geçen gün ömrümden birşeyler götürüyor habersizce, biliyor kimleri yaşayıp yaşamayacağımı. Biliyor kimin melek rolü yapıp şeytan olduğunu. İçimdeki çığlıklar hiç susmuyor bitmiyor haykırışlarım. Neden bu sessizlik insanlardaki kimseden çıt çıkmıyor. Nefesim daralıyor hayat beni bir kez daha itiyor uçuruma anlamı var ya da yok intihara sürüklüyor boğuluorum derin sularında dibe çöküyorum. Soğukluğu içimde hissediyorum sanki çiviler batırıyorlar bedenime her tarafım yalnızlık her taraf karanlık birtek gökyüzümdeki ay terk etmemiş beni ışık veriyor bana, çekiyor kendine önce nefes veriyor ısıtıyor gözlerimi açıyorum beni yıldızlarıyla tanıştırıyor. Milyarlarca var bak parlıyorlar görüyormusun diyor. '' senin gökyüzünden yalnızca 1 yıldız kaymış bak ufka bak milyarlarca parlıyorlar '' diyor. Işıkları yüzüme vuruyor öyle parlak ki gözlerimi alıyor. Heleki sıcaklıkları canıma can katıyor. Bedenimden çiviler tek tek söküp atıyor. Sıcaklığı içimde hissedebiliyorum ve çok uzun zaman sonra gülümseyebiliyorum ama uzun sürmüyor. Milyarlarca yıldız var evet ama yinede yalnızım, üstüme geliyor sahte dünya yıldızlar sahte ışıklar aldatıyor. Her gün bir tohum ekiyorum bahçeme her gün biri eziyor. Yeniden doğamıyorum ama yaşıyor ve öğreniyorum ölümden birkez daha uzaklaştım biliyorum sonunda yakalanıcam yine kaçış bir yere kadar, korkmuyorum kaybettiğim bir yerlerde beni izlior beni beklior şimdi önümde 2 yol var biri cennetmiş biri cehennem tek bilmediğim o hangisinde. Ölüm bu dünyanın felsefesi.
30 Nisan 2011, 23:41
Benzer Konular 
Normal
