Çevrimdışı

Sevdiğini söylemenin günah sayıldığı zamanlardı

Ve o yıllarda uğruna ölünesi sevgiler yaşanırdı

Bir kız için sevmek ayıptı, sevdiğini söylemek ayıptı

Toplum ne derdi, eline el değmemişti

Gönlüne söz geçiremese de namusuna söz getiremezdi

İşte bu yüzden gizliden gizliye seviyordu

Hem de çok seviyordu O adamı

Açamadı yüreğini, konuşamadı, söyleyemedi sevgi sözcüklerini

O adamın yollarında çok mendiller düşürdü

Ancak mendiller kendisine geri dönmedi

İlk konuşmayı ondan bekledi

Hani o erkekti ya!

Ama adam hiçbir zaman bu sevginin farkında olmadı

Olsun! Onu gördüğünde yüzü kızarsa da söyleyemese de yinede çok seviyordu



Yıllar akıp gitti başkasını sevmedi, sevemedi

Bir umutla bekledi ve evlenmedi

Acılarını heybesinde sakladı

Gözyaşlarını hep gecenin koynuna akıttı

Onun gözünde beklenen beklemeye fazlasıyla değerdi

Siyah beyaz Türk filmleri bile çoğu zaman mutlulukla bitiyordu

O da bekledi

Ama Olmadı hayalleri gerçekleşmedi

Umudun bir renginin de siyah olduğunu

Uzun yıllar bekleyip de kavuşamadığında anladı



Zaten aşk hüzünle ezelden beri kardeş değil miydi?

Kavuşmamak değil miydi?

Bülbülün çilesi dikenler değil miydi?

Aşk yolu çilelerle dolu değil miydi?



Saçlar erken ağardı, erken yaşlandı

Müzmin dert tüm vücudu kapladı

Yatağa düştü doktora götürdüler

Bu derde ne sebep bulabildiler! Ne de ilaç!

Çekilen filmlerde, yapılan tahlillerde görünmedi;

“Aşk yetmezliği”

Cemreyi bekleyen sular çürüdü...

Yaralı bir ömür artık Azrail’in avucundaydı



Yağmurlu bir günde penceremden bakarken

Gördüm O kadını

Gizlice çektiği aşk sancılarını ve

Umut ettiği kavuşmaları da yanına almış

Üstü beyaz tülbentle örtülü bir tahta kutuda

Evinden çıkarılıyordu

Hüzünlendim

Gözümden yaşlar damlıyordu

Bu Temiz aşka

Gökler ağlıyordu

Ve tabutun altında

Nur kanatlılar kaynıyordu