26 Mayıs 2010 Çarşamba, 11:35:20


ERDOĞAN’ın izleyicileri teyakkuzda tutması, biraz da karşısında Baykal gibi bir Hacivat’ın olmasından kaynaklanıyordu. Baykal gitti ve Erdoğan çok önemli bir kan bankasını, besin deposunu kaybetti. Başbakan’ın tedirgin bir ürperti içinde olduğunu tahmin etmek zor değil. Neyse ki, zeki bir insandır; yeni duruma uyum sağlayacaktır. En büyük şansı da Kılıçdaroğlu’nun büyük bir saflık ve gaflet içinde, işe ağız dalaşına heves ettiğini gösterir şekilde bir “Recep Bey” polemiğiyle girmiş olmasıdır. Oysa Kılıçdaroğlu cazibesini, biraz da siyaseti husumetçi, polemikçi havasından kurtaracağına yönelik bir umudun adresi olmaktan alıyor. Umarım bu yola girmez, tez zamanda kendine başka bir hitabet haritası çizer.

Baykal’a yapılan kaset komplosunun, CHP içinde de uzantıları bulunan bir derin devlet operasyonu olduğunu düşündüğümü daha önce de yazdım. İster derin devlet
deyin, ister Ergenekon, isterseniz Post-Ergenekon; adı çok önemli değil. CHP’ye yapılan, misyonunu yerine getirmedeki iştahı AK Parti tarafından “kullanışlı” bir zemine çekilmiş olan Baykal’ın, Erdoğan ile rekabet edebilecek başka bir genel başkan ile halef selef olmasının sağlanmasıydı.

Baykal kendi kendine gitmezdi, götürdüler. Kılıçdaroğlu o sade ve iddiasız kişiliğiyle kendi kendine gelemezdi, getirdiler.

Deniz Baykal, Anayasa değişikliğiyle ilgili referanduma itiraz edecek fakat bu tutumu genel seçimlerde yine AK Parti’ye yarayacaktı. Hem referanduma itiraz
edecek, hem de oy kaybetmek bir yana oyunu artırma şansı olan bir CHP isteniyordu, oldu.

Her şey tam da beklenebileceği şekilde gelişiyor. Kurultay konuşması ve açıklanan “liste” yoluyla Kürt meselesinin kimlik boyutunun görmezden gelineceğini anlamış bulunuyoruz misal...

Başörtüsüne “merdiven altından” bakılacak... Askeri vesayete tavır alınmadığı gibi özel yetkili mahkemeleri kaldırma sözü verilmiş durumda.

“Yandaş medya” bitirilecek, ama nasılsa zihniyetin yandaşları çoktan bir üyelikle rozetlendirilip ödüllendirildiler bile. Tank sevgisini, Başbuğ aşkını ve ordunun siyasete müdahalesini ballandırma işinden kariyer temin etmiş kalemler orada. Başörtüsüne “arkaik kıyafet”, “D vitamini eksiği çekiyorlar” diyen orada. “Ordu görelim neyler, neylerse güzel eyler” diyen gazeteciler orada. Demokratları, liberalleri, kısaca “açılımcıları” aşağılamak için seksist ötesi ağır hakaret içeren betimlemeler yapıp, yazdığı gazeteyle papaz olan orada. 12 Eylül Anayasası’nın kalmasını, aman ha gitmemesini, yargıdaki homojenliğin ve militer egemenlere yaptığı biatın sürdürülebilirliğini garanti altına alacak olan orada.

Yeni CHP, eski CHP’den farklı olarak, milletin esneme taleplerine sertçe itiraz etmeyeceğini, bu taleplerin etrafından dolaşacağını ve yumuşak yumuşak hükümden düşmelerini sağlayacağını belli etti. Başka türlü de olamazdı.

Özetle, yeni CHP’den yeni bir ses, söz, yaklaşım beklemiyorum. Gelgelelim, siyaset sahnesinde böyle bir partinin de olması, demokrasinin bir gereği ve en önemli olan da bu. Kaldı ki, kötü başlayan sürecin olumlu tarafları olduğu da aşikâr. En iyisi “Bu sandıktan hep AKP mi çıkacak?” korkusunu taşıyan kitlelerin yüreğine şimdiden su serpilmiş olmasıdır.

Kılıçdaroğlu’nun “Ben halktan biriyim” derken sahneye 450 liralık bir Etro marka gömlekle çıkmasıyla başlayan mugalata da aslında olumlu bir şey. Siyasetçinin lüks içinde yüzmemesi ve söz verdiği “yoksulları” ciddiye alan bir hayat tarzı sürmesi gerektiğine ilişkin önkabul Kılıçdaroğlu vesilesiyle yeniden hayatımıza girecek gibi görünüyor. Böylece, 450 liralık gömleği diline dolayanlara, “Ama sizinkilerin önde gelen kadınları arpacık soğanı büyüklüğünde pırlanta yüzükler takıyor” lafını daha bir dik söyleme fırsatı doğacak. Zevkli tabii.

Ama hepsi bu kadar.