[Lady]

bir bıraksam akacak olan onlarca gözyaşı daha var...
oysa bu sefer habersizliğinden yakınma şansım da yok...
bağıra çağıra sen duymasan da ben duyurdum...

çocukluğumdan olsun da korkulu kabuslar olsun...
çocukluğumdan olsun da karanlıkta bırakan bir tek gece olsun...
çocukluğumdan olsun da oyuna alınmayan zamanların yalnızlığı olsun...

bu kadar merak etmesem sendeki beni...
bu kadar istemesem sesinle şekillenmeyi...
bu kadar beklemesem imkansız olan dönüşünü...

bir ara...

gülümsüyorum... etrafımda bilindik yüzler, eğleniyoruz. eğleniyorum. Sen aklımda değilsin, aklım başımda... esaretten kurtulmuş gibi havayı içime çekiyorum... duyumsuyorum baharın doğum sancılarını, bıçak gibi kesse de rüzgar tenimi... birazdan güneşle gelir güzel bir gün daha ve akıllarda güneşi nerede karşılayacak olmanın tatlı merakı... herşey yıldızlara dokunmak istememle başlar... illa da tutturur içimde bir şey onlara dokunmak için, kafamı kaldırıp baktığım anda...
oradasındır işte... ellerimde dokunamayacağımı bildiğim halde hayalini kurduğum o anı benden çalmak için

ordasındır... ne yapsam da engel olamam, düşer(sin) gözümden tek tek... hınzır bir çocuk gibi, yani aynı senin gibi parıldar orada ve ismini bana fısıldar, kimse de inanmaz, teselliler başlar sanki aşkın tesellisi olurmuş gibi, daha bir yaralarsın, gece bitmez...

gece biter... artık sen aklımda, aklım başımda, yüreğim ellerimde... gözümden akan sensizlik içimi "Sen"le doldurur... ne yüreğimde kalabilirsin ne dudaklarımın arasından çıkabilirsin, yasaksındır... ne kadar adını anarsam o kadar güçleneceksindir; seni unutmaya çabalamak yolundaki zavallı yalanlarımdan biri...

gece biter... gözlerim 'deniz' ile 'gökyüzü'nün kesiştiği cesur bir noktada, tek bir soru aklımda;
NERDESİN...?...nerdesin?

uyanırım...

gün tahminimden güzeldir... gecenin kırık tebessümü dudaklarımda, içimi bilmediğim bir cesaret kaplamıştır... geçecektir, geçmek zorundadır... gün yoğun olabilir ve ben kendimi bile unutmuşken bir şey olur, hiçbir şey değildir ama 'bir şey'dir; bir koku, bir şarkı, bir renk... gelir dokunur bana saygısızca ve küstahça, donduruverir beni... zaman durur... anlık bir 'sen' kırıntısının peşinden neredeyse ağlayacak olurum, yakalayıp avuçarımın içinde sımsıkı tutmak için çıldırırım... küçücük bir andan sonra kendimi toparlamak, güneş bir daha gelene kadar sürer...

Sen bilmezsin, geceler çığlık olur, beni yıldızlara böler... siyaha boyar en küçük parçalarıma kadar... bir pencere kenarında gözlerim 'en uzak'larda, hepsinde 'sen' olan şarkılar kulaklarımda büyürken yine 'sen'i arar... sanki 'deniz' ile 'gökyüzü'nün kesiştiği cesur bir yerden çıkıp gelecekmişsin gibi... imkansızı bekler gibi...

uyku geldikçe sen yerine, tüm güzel rüyaların senin olmasını dileyerek uyumaktan başka bir şey yapamam... senin habersiz olduğun onlarca sensiz, onlarca sancılı her an, senin için herhangi biriyken hep yaptığım gibi... hep güzelliklerin seni bulmasını dilemek gibi...

korkak ve ıslak kapanır gözlerim, gecenin kör karanlığında sen bilmezsin...
olmadığım ve olduğum her yerden korkarım...
bir zaman dilimi içinde korkmamış olmayı dilerim...
ilk ve tek 'keşke' ile başlayan cümleler ruhumu deler, direnirim...

çare yoktur... çözüm yoktur... çok mutlu olmanı isteyebilmekten öte sana yakın olmanın yolu yoktur...
bir parça yalnızlıktır bu işin sonu... 'sensiz'likle dolu olmayan, 'sensiz'liğe dokunmayan bir günün güneşi doğana kadar sürecek olan, yaşarken çıldırtan bir parça yalnızlık