Çevrimdışı

Burası 9. kat.

İstanbul’un tepelerinden biri burası.

Şimdi başımı aşağı uzatıp derin bir soluk çekip,

gözlerimi kapıyorum.

Yavaşça ayaklarımı kaldırsam yerden,

pencere nin eşiğine çıksam usuldan,

Çerçevelerden tutunup bedenimi dışarı sarkıtsam...

Ölmek için 7. kat makbulmüş.

-kıymetli biri söylemişti-

Ben 9. katta ölmemeyi planlarken,

düşmeyi hayal ediyorum.

Şimdi ne olacak?

Önce soyunmalıydım.

Çırılçıplak düşmeli aşağı.

Çıplağım varsayalım.

Rüzgar…

Saçlarımı rüzgâra göstermeyeli uzun zaman olmuştu.

Omuzlarım,

ellerim,

bacaklarım,

Serin, sert ve korkaklar şimdi...

Derin bir nefes daha...

Uzakta büyük apartmanlar var.

Ufku kapatmışlar.

Güzel bir manzarayla düşmeliydim oysa.

Güzel bir manzara olduğunu varsayalım.

Dağlar... Kilometrelerce uzağımda…

Başlarında beyaz bulutlar,

eteklerinde ağaçlar..

Tuhaf...

İlk defa böyle bir manzara düşlüyorum.

-denizi görmek isterdim hep-

Bir de ahşap bir dağ evi olmalı belli belirsiz.

İçinde hayatlar hayal etmeliyim.

Hayal ettiğimi varsayalım.

İçinde bir nine,

bir de gelin olsun.

Gelinin oğlu olsun.

Oğlan 8 yaşında olsun.

Adı Ali olsun.

Ali beni ömründe hiç görmemiş olsun.

Ali’nin babası avlanırken bir diğer avcı tarafından yanlışlıkla vurulduğundan,

5 yıl önce ölmüş olsun.

Öldüğü gün avladığı beş geyiği,

3 köpek, 5 kedi, 6 tilki

4 gün boyunca yemiş olsun.

Gelin dul, Ali yetim, nine oğulsuzluktan,

2 sene hiç konuşmamış olsun…



Burası 9. kat.

Aşağı doğru 8 kat daha var.

Tanımıyorum oradakilerin hiçbirini.

Tanıdığımı varsayalım.

7 kattaki Murat,

2. kattaki Nejat’ın kadim dostu olsun.

Nejat 1. kattaki Hanife Teyze’den

hayır dua almış olsun.

Hanife teyze yanlışlıkla 3. kata çıkmış olsun.

O sırada çöpleri kapıya bırakan Ahmet Abi,

Hanife teyzeyi hiç görmemiş olsun.

Ahmet Abi 6. kattaki Leyla’yla kırıştırsın.

Leyla sevgilisi Nejat’a ihanet etmiş olsun.

Nejat’ın gözü Leyla’dan başkasını görmezken,

5. kattaki Gönül Abla bir gün Nejat’la karşılaşsın.

Nejat’la Gönül 4. kattaki Sevda’yı çekiştirsin.

8. kat boş olsun…



Burası bir pencere eşiği...

Ayaklarım soğuktan uyuştu.

Aşağı doğru bakıyorum,

kimse yok.

Rüzgar ciğerlerimi üşütüyor.

Buradan aşağıya ne kadar zamanda düşülür?

Düştüğümü varsayalım.

Hepi topu 7 saniye eder.

Düşerken

7. kattaki Murat,

6. kattaki Leyla,

5. kattaki Gönül Abla,

4. kattaki Sevda,

3. kattaki Ahmet Abi,

2. kattaki Nejat,

1. kattaki Hanife Teyze,



Beni hiç fark etmezse,

daha mesut olurum.

Kimse görmemeli düştüğümü.



Ama ya ben düştükçe toprak kendini geri çekerse?

Allah’ım ne müthiş bir haz!

Toprağın kendini çektiğini varsayalım.

Benim kendimi bıraktığımı,

kimsenin görmediğini,

benim ölmediğimi…

Rüzgar saçlarıma karışsın,

çıplaklığım boşluğa…

Bitmek bilmez bir seyran...

Kah gökyüzüne döneyim,

kah toprağa...

Bu boşlukta yere düşmeden,

ve hiç düşünmeden,

ölmeliyim...

Öldüğümü varsayalım.

Eyvah eyvah !

ALINTI ; Tabut Forum Sıtesınden Sumeyra'ya Aittir .