[Adrasteia]

Gözün aydın istediğin oluyor, seni unutuyorum.
Merak etme zor olmuyor, destekte alıyorum.
Biraz zaman yardım ediyor, biraz da kendim istiyorum.

Şöyle bir düşündüm de;
Meğer ümitlerinmiş sana olan sevdamın sebebi.
Onları kestiğin günden beri,
Sana olan aşkım bitti, küllendi.

Oysa hep merak ederdim;
Unutmak, nasıl olur?

Yani;
İnsan isteyince mi unutur, yoksa zaman mı unutturur?

Sonra mevzu çözüldü;
Meğer ümitlerin bir akçe, sevdam ise bir malmış.
Üstelik bu ticaretin, veresiyesi de olmazmış.

Ve senin anlayacağın;
Seni sevmeye olduğu kadar, unutmak içinde sebep varmış.

Eğer alışmak, aşkın diğer adı değilse gülüm,
Seni unuttum demektir, seni unutuyorum.

Bakma;
Her iş dönüşü, yine aynı yer de bekliyorum.
Yanlış anlama!
Sen geleceksin diye değil, dalgınlığımdan!
Ve her akşam kapılarda kalıyorum.
Yanlış anlama!
Seni evde sanmaktan değil, anahtar almamaktan!

Hele şu ekmeği iki tane alışım yok mu?
Yanlış anlama..!
Biri, sana diye değil, alışkanlıktan!

Hem!
Hem sen hiç Doktorları duymadın mı gülüm?
Benim bu halim;
Onlara göre çok, ama çok normalmiş.

Atlatılan her büyük kazadan sonra geriye,
Mutlaka bir iz, araz kalırmış.

Ve bendeki bu araz;
Bu aşk kazasından geriye kalan,
Müzmin, müptela alışkanlıklarımmış,

ALışkanLıkLarımmIş...