Saf Adamın Şiiri  
 
 
Gece gözlerini kapayınca hüzünler başlıyor 
ben gözlerimi kapayınca zifiri karanlıklar 
uğultular yağar göklerden, alev-ateş ırmaklar 
içini çeker bir çocuk, bir şarkı çıldırır dudaklarda 
kapanıp içime yarama taş basarım 
kötülük etseler bile pusarım 
el bağlayıp susarım 
 
Üzülürüm bir zalimin bile boynu bükükse 
kırıksa kanadı bir kuşun 
benimde kırılır kanadım kolum 
acılara sapar yolum 
 
Bükse boynunu bir çocuk 
yüreği tekmelense bir anne’nin 
bir kızın hayalleri yıkılsa 
dayanamam 
oturup beraber ağlarım 
dedim ya safım 
herkesin acısına yanarım 
 
Hayatın bu kirli sahnesinde 
hep aldanarak, 
aldatılarak, 
acı çekerek öğrendim 
zamanın ve insanın kirli yanını 
aşkın ve acının iksirini içmiş bir derviş gibi 
yalanların, çilelerin, 
ihanetlerin içinde buldum kendimi hep 
dedim ya safım 
en zayıf tarafım 
bana kötülük edeni bile bağışlarım 
 
Her ayrılığın terkisinde bir aşk taşıdım hayata 
her aşkın terkisinde bin özlem yaşadım 
düşlerimi denedim ırmaklarla, gözlerimi bağışladım 
avare bir hüznü sarıp yaralarıma 
unutulmuş istasyonlarda bir başıma kaldım 
ağlarım 
 
Dedim ya safım 
kin kokan bir dünyada hüzünlenirim 
kızarır yüzüm, 
utanırım kendi payıma, 
yalan söylese biri. 
doğrulara akar pınarım 
bukelamun gibi rengim yok 
bu yüzden her şeye kanarım 
aşka el bağlayıp ağlarım 
 
Nerede bir kötülük görsem 
can çekişir dudağımda kelebek ölüleri. 
söner yıldızları gözlerimin kör olurum 
nerede bir kötülük görsem... 
 
Gücüm yetmez karşılamayı yalanları 
ikiyüzlü aşklar yaşamayı 
sorma nerde kaldı hayallerim 
kim açtı bu çukurları yüreğimde 
hangi iklimin kederinde kayboldum 
yüreğim bir yerde şimdi, ben başka yerde 
bir uçurumun kenarına tutunmuş kalmışım.